Hava hafif yağmurlu. Kısa sarı saçlarımdan süzülüp, başıma değiyor yağmur suları. Bu yavaş yavaş içimdeki tüm siniri alıp gidiyor.
Biten arkadaşlıklar, dostluklar, aşklar. Hiç birisi umrumda değil şu an. Yalnız ben olmak istiyorum. Eskisi gibi, düşünce ve duygulardan arınmış bir şekil de yalnız yürümek.
Ama olmuyor hiç biri. Herşey, herkes benimle yürüyor yavaş yavaş. Ben nereye gidersem onlarda peşimden oraya geliyorlar sanki benimle birlikte.
“Ben en büyük yarayı dostumdan aldım” diyenler hep ilginç ve inandırıcısız gelmiştir bana. Nedense bu hep kendi ahmaklıkları diye düşünürdüm. Ve yanılmadım. Fakat hesaba katmadığım tek olay insanların dostlarına olan zaaflarıydı. Bugün dostumu çıkarıyorum hayatımdan. Garip olanı bu zorla yaptığım bir şey değil. Dışkılamak kadar doğal bir durum. Sanki vücudumun atılması gereken fazlalıkdı o. Ve ben biraz ıkınsam da, atıyorum yavaş yavaş onu vücudumdan. Ve attıkça hafif bir halsizlik ve rahatlama yayılıyor tüm bedenime.
Vücuttan atılan sevgiliden hiç bahsetmeyeceğim. Onu düşündükçe aklıma hep şu şarkı geliyor:
Ben ne çok hata yapmışım meğer,
Seni yokken var saymışım meğer,
Yollar gitmiş ben kalmışım meğer,
Aşkım deyip hapsolmuşum meğer,
Bir ömür sürer sanmışım meğer,
Ben boşa kürek çekmişim meğer,
Vakit kaybıydı diyemem ama,
Senden çoktan vazgeçmişim meğer…
Bir hediyelik eşya dükkanının önünden geçiyorum. Birden neden yaptığımı bilmeden içeri girip “kokulu mum var mı?” diyorum. Esmer, iri bir adam kalın sesiyle ve aksanlı konuşmasıyla “ne arasanız var” diyor. Gülümsüyorum. Keşke hayatta böyle olsa diye düşünüyorum.
“Gelin” diyor o önde, ben arka da ilerliyoruz dükkanın içine. Öylesine bakıyorum mumlara. Neye baktığımın hiçbir önemi yok. Sadece aklımı dağıtmaya çalışıyorum. 3 raf dolusu muma teker teker dokunuyorum. Elime alıp kokluyorum. Oda diğer satıcıların aksine bişeyler almama uğraşmadan sakin sakin duruyor yanımda.
Sadece bir kez “mumların hepsi güzel seçmek zor değil mi” diyor. Başımı sallıyorum sessizce. Sonra birden mumların nasıl yapıdığını anlatmaya başlıyor. Hiç bişey dinlemiyorum. Sözü bitiyor, başımı kaldırıp yüzüyle karşılaşıyorum. Güzel, iri siyah gözleri var. Esmer, iri, kirli sakallı bir adam.
“Azeri misin” diyorum. Adam şaşkın “hayır” diyor, “Urfalı’yım”. “Ne kadar uğraşırsak uğraşalım böyle kötü konuşuyoruz”. “Öyle bişey demek istemedim” diyorum , “Azeriler gibi konuşuyorsunuz da”. “Abest mi oluyor böyle konuşmam” diyor o birden çocuk gibi. “Hayır” diyorum gülümseyerek.
“Siz edebiyatçı mısınız” diyor. “Değilim” diyorum. Ve bu sohbet bir süre böyle devam edip gidiyor:
- Kime alıyorsunuz mumları.
- Bilmiyorum.
- Ben çocuğunuza diye düşünmüştüm.
- Evli değilim.
- Cidden sizde edebiyatçı tipi var.
- …..
- Bana öyle geldinizi nedense.
- Değilim.
- Mum istediğinizden emin misiniz?
- Değilim.

Gülümsüyorum birden. “hava yağışlı bugün” diyorum. “Ben severim yağmuru” diyor. Sesimi çıkarmıyorum. Elime aldığım iki mumun parasını ödüyorum. Mumları poşete koyarken, bir kez daha bakıyorum gözlerine. İçime bir heyecan doluyor.
Yağmurun tadını çıkararak, fakat hızlı hızlı yürüyorum otobüs durağına doğru.
Hem diyorum içimden neydi o şarkının devamı:
Ağlamam artık gidenlere,
Ağlamam artık bitenlere,
Ağlamam artık üzenlere,
İhanet edenlere…