-hey sen!
yine sesleniyor bana
asla görünmüyor
her yandan, her çağdan gelen ses

aynaya bakınca ben
yitiyor her şey
bazen gözüm aksine takılıyor aynada
sıkıca kavrama çabam
son buluyor
gözkapaklarım birleşince

rüyalarımda kendimi göremiyorum
takip ediyorum sadece
girip çıkıyorum bana ait olmayan hayatlara
maksatsız döngü bana yönelince
uyanıveriyorum silüetim aydınlanmaktayken
kendimi görmekten mi korkarım?

o sesi duyuyorum hep
hayalim kırıldığında
kimi zaman uzunca sesleniyor
-heyyy senn!

serin bir bahar gecesi
sabahın 4'ü mü ne
ses her yandan gelice takip edemiyorum onu
nereye gittiğimi de bilmiyorum
banka oturuyorum bir parkta
henüz açmada yapraklar
iştahla büyüme gayretindeler
yeşili dinliyorum
onlar kafamı daha çok karıştırıyor
-onu bulma çaban anlamsız
heyhat nasıl yapraktır bunlar!

sanki içimde bir tohum var
ve kabuğunu çatlatma azminde
acı çekiyorum
heyhat nasıl bir bendir bu!