Sabahın ilk ışıkları odayı ve gecenin avâreliğinden eser çıkarıp atılmış bir yığın eşyayı aydınlatmıştı. Perdelerin açık kalan aralığından odaya sessizce süzülen yeni günün yeni hikâyesi kim bilir neler getirmişti bugün de yaşlı adama. Korkmadan, karşısında dimdik durduğu bu yaşam kimbilir ne sürprizler hazırlamıştı bugün de... Ömrünün tek yoldaşı başucundaki guguklu saatin mırıltılarını duydu birden. Belki son, belki de sondan bir önceki seslenişini sunuyordu ona saat. Gözlerini açtı yavaşça Kalkmak zor geliyordu. Ne tuhaftı... Çünkü gece uyuyabilmek için ne çekmişti; şimdiyse ondan ayrılmak da zorlanıyordu...Anlayamadı.

İster istemez kalktı, oturdu. İçinden sevinmek geliyordu bu sabah. Nedendi kendi de bilmiyordu ama yüreğini bırakıverdi kendi haline. Yüzünde gülücükler belirdi. Alnının hayat yüklü kıvrımları, gözlerinin kenarından uzanmış çizgiler bir başka gülümsemişti bu sefer. Sanki koca dünyayı kucaklamış, bağrına basmıştı... Başını yana çevirdi saate baktı. Bir zamanlar karısının yaptığı görevi yapan vefâkâr saate. Saat on olmuştu.

Doğruldu sonra ve köşede yığılmış eşyalarının arasında bir kazak, bir pantolon bulup giydi. Kapıyı araladı, dışarı çıktı. Koridordan yürüdü, yürüdü... Birkaç iskemle, bir masa ve koca bir çiçeğin bulunduğu büyük bir odaya girdi. Çiçeğe doğru gitti. Yapraklarına dokundu, toprağını bastırdı eliyle... Mırıldanıyordu:
"-Günaydın Karıcım... Kusura bakma bu sabah geciktim biraz, uyanamadım. Sen nasılsın geceden beri, iyisin değil mi? Ha bu arada Karıcım, gece söylemeyi unuttum, kıyafetin çok yakışmış... Ama benim aldığımı giymemişsin ya! Yarın gece de onu giy olur mu?..."

Bu çiçeği karısı, ölmeden önce dikmişti. Şimdiyse yaşlı adamın tek dostuydu o. Her gecenin ardından onunla dertleşiyor ve her gece de O'nunla buluşuyordu rüyasında...

Mutfağa yöneldi sonra. Bir şeyler yiyecekti ama evde de pek bir şey kalmamıştı. Olsun ne fark ederdi sanki... Bir poşetten çıkardığı yarım somun ekmeği aldı, tekrar büyük odaya döndü.
Çiçeğin yanına çömeldi, oturdu.
"-Evde bir şey kalmamış da Karıcım... Kızmıyorsun değil mi sana hep su veriyorum diye... İstersen ekmek de vereyim bak, al..."

Derken gözleri dondu kaldı yaşlı adamın. Nefes bile alamıyordu. Bir parça ekmekle birlikte ağzına götürdüğü eli havada kalmıştı. Zaman durmuştu sanki... Sonra birden çiçeğe baktı:
"- Karıcım... Bugün... Bugün 25 Şubat !.. Evlilik yıldönümümüz..."

Göz pınarları dolmuştu. Bir çiçeğe bakıyordu, bir kapıya... Bir çiçeğe bakıyordu, bir kapıya...Tam elli üç sene evvel bugün, bembeyaz bir gelinlikle eşi, can yoldaşı girmişti bu kapıdan. Ve sarılmıştı ona sımsıkı... Tir tir titreyen birkeç damla yaş , yanaklarını ıslatıvermişti. Eliyle çiçeğin dalını tutmuş. sıkıyordu. Dudaklarını ısırdı. Gözleri dayanamıyordu artık ki nasıl dayanabilirdi? Kolay mıydı; O, yoktu işte artık, yoktu. Gitmişti, bir daha da hiç geri dönmemişti...

Onu ne kadar çok özlemişti oysa. Yüreğindeki yeri ne kadar da büyüktü. Ne olurdu sanki bir günlüğüne gelseydi...Bir kez daha sarılabilseydi ona. Yalnızlığını, çaresizliğini, kimsesizliğini haykırsaydı... Ne olurdu sanki. Çok şey miydi bu, sadece bir kez gelseydi,bir kez...

Artık gözyaşları sel olmuş, akıyordu. Binbir zahmetle doğruldu oturduğu yerden. Odasına doğru yürüdü. Ayakları buz gibi olmuş, yaşlı vücudunu zorla taşıyordu. İçeri girdi. Az önce kalktığı yatağa bıraktı tekrar kendini. Gözleri kapandı. Hiçbir şey düşünmüyor, düşünemiyordu.

Tam bu sırada kapının gıcırtısını duydu. Gözlerini araladı, baktı. Olamaz ! Evet bu, bu imkamsız bir şeydi... Eliyle gözlerini ovuşturdu tekrar tekrar baktı. İşte bu o'ydu... Can yoldaşı, hayat arkadaşı, karısıydı... İnanamıyordu hâlâ, sonra aklına geldi bir an;
"-Evet" dedi kendi kendine. "- Bu yine her zamanki rüyalardan biri..." Ama bu kez çok farklıydı, ilk kez bu kadar gerçekçiydi. Ve onu ilk kez böyle uzun uzun seyredebiliyordu. Yaşlı adam yerinden fırladı birden ve eşine doğru yürümeye başladı. Ellerini uzatmış kapıda onu bekliyordu eşi. Uzattı ellerini, gözlerini kapattı. Alnındaki kıvrımlar, gözlerinin kenarlarındaki çizgiler yine belirmişti. Gülümsedi ve ellerini eşinin sımsıcak avuçlarına bırakıverdi...

Sabahın ilk ışıklarıydı. Artık herkes biliyordu, yaşlı adam kavuşmuştu karısına. Minareden yükselen bir selâ da onların buluşmasını muştuluyordu cümle âleme...