Bir arkadaşınızla oturuyorsunuz.“Hoşça kalın” diyor “Görüşürüz “ diyor. El sallıyor uzaklaşırken. “Bir dahaki sefere” diyor…arabaya binip gidiyor… yarım saat geçmeden ölüm haberini alıyorsunuz… kaza yapmış…ölmüş!!... nefesi kesilmiş…gözleri kapanmış.. ardında çocuklarını bırakmış…sevdiklerini…
Doldurulması imkansız bir boşluk.
Artık o,yok…kaşıyla, gözüyle,kanıyla -canıyla yok oluyor… dönüşü olmayan bir yola çıkıyor… bir daha gelmiyor. “Bir dahaki sefere” o, yok ki!!
Yok işte.
O, başrol oyuncusuydu o yoksa sahnenin anlamı yok…oyun bitmiştir… perde kapanmıştır.
Ölüm eşittir: Yokluk…tadı acı,yüzü buz gibi soğuk.
Ne o tat damağınızdan tamamen silinir, ne de o soğuk yüz gözlerinizden…
***
Ne garip şey şu ölüm denilen şey…
Ölmek nasıl bir şey?

Peki ya öldürülmek?
Bir sabah yataktan kalkıyorsunuz. Aynada yüzünüzü seyrediyorsunuz.
Dün,önceki gün, daha önceleri, yine aynı ayna karşısında yüzünüzü seyrettiniz. Yarın yine seyredebilme ihtimaliniz olamayabileceğini hiç düşündünüz mü?
Sonra ailenizle vedalaşarak çıkıyorsunuz evden. Akşam geri dönememe ihtimaliniz olabileceğiniz aklınıza gelir mi?
Çoğumuzun gelmez… gelenler olursa güler geçeriz..
-Aman sen de olur mu öyle şey ilahi …
Sonra bir sebepten birkaç kurşun isabet ediverir vücudunuza…
Bir sokak ortasında, ya da herhangi bir yerde üzerine gazete örtülmüş bir cesetsiniz.. bir ölü…
Neden öldürüldüğünüzü bilmeden...
Kimin öldürdüğünü de…
İnsan hayatı neden bu kadar değersiz…yaşamak neden bu kadar zor?
Güven kavramını zamanla yok mu edeceğiz?
Artık, korunmak için günün yirmi dört saatinde, çelik yelek giymemiz mi gerekecek?..
Yoksa kurşun geçirmez camlarla donattığımız arabalarımız,iş yerlerimiz ve evlerimiz kurşunlanmasın diye, mecliste önlem paketleri mi hazırlanacak?
Önlem paketleri bizim can güvenliğimizi sağlayabilecek mi?
Bunları mı tartışacağız gelecekte… ülke ekonomisini kalkındırma ve üretimi artırma planlarının yerine? …can güvenliği sağlanması şimdi zorsa –ki öyle görünüyor-sonra imkansız mı olacak?. Herkesin birkaç koruması mı olmalı?
Canımızı birilerine emanet etmeden bedenimizde tutamayacak mıyız?
Yaşanası memleketim halleri beni çıldırtıyor!!
Nereye doğru gidiyoruz bilen varsa söylesin!
Bizler varlıkların en kutsalı, en yücesi değil miyiz yoksa?
Ayrıca akıllısı?
Akıl denilen nimeti kullanmak için hepimiz beynimize chip mi taktırmalıyız? Chip olmalıysa eğer, bunu yönetecek kumandayı kim almalı? İllaki birileri mi yönetmeli?
Birileri memnun edilecek diye diğer taraftan başkalarının hayatı mı karartılmalı?
Bu bir insanı öldürmek nasıl bir vahşettir?...bunu anlamaya benim zekamın kapasitesi yeterli gelmiyor… yetmiyor. Her şeyi anlıyorum da bunu anlayamıyorum.
Bir insanı öldürmek nasıl bir şeydir?
Ne zaman, nerede birinin öldürüldüğünü duysam, tanıyormuşum gibi geliyor.
Aslında hiç görmediğim ve bilmediğim insanların öldürüldüğünü duyuyorum ama, yine de tutamıyorum kendimi.
Öldürenleri düşünüyorum sonrasında.. katilleri… ne yaparlar?
Kanlı ellerini yıkayıp, çocukların başını okşayabilir mi katil?
Gözlerini kapadığında öldürdüğü kişinin yüzü, gözlerinin önüne gelir de uykuları kaçar mı?
Ölenin ardında bıraktığı insanların üzüntüsünü aklından geçirmez mi?
Rüyalarına girmez mi o olay?
Kendini ölenin yerine koymaz mı?... ya da niye öldürdüğünü düşünür mü?
“Keşke yapmasaydım der mi? Pişman olur mu?... pişmanlıktan ağlar mı?
Hakikaten ne yapar bir katil, birini öldürdükten sonra?
Bir can almak bu kadar kolay mı?.. bir insanı öldürmek bu kadar sıradanlaştı mı artık…
Bir canlının yaşama hakkını elinden almak…
Düşünmesi bile çooooook zor…
Ölenleri düşündüğümden fazla öldürenleri düşünürüm.
Katillerin çocukları var mıdır? Severler mi çocuklarını?
Çocukları öldürülürse diye hiç düşünürler mi?
Kan lekesini çıkarmak isterler mı?
Hakikaten; katillerin vicdanı var mı?