Bu bir tarz mı? Yaşam şekli mi? Sessizliğin ortasında bir garip yok oluş, ya da gürültünün ortasında sesini duyurma çabası mı? Dalgakıranlarla boğuşmak, gökyüzünü tekrar tekrar maviye boyamak, yıldızları alıp bir bir yerleştirmek, ya da çağlayanları tersine döndürmek, ne dersen de. Belki bir çırpınış, belki son saatlere yaklaşmanın verdiği kıyasıya bir nefes alıp verme çabası.
Kendini güçlü, kendini yenilmez, kendini yıkılmaz kılabilmek. Vurduğunda masaya yumruğunu, sadece korkudan dinlenebilir olmak. Gurur denilen şeyin yokoluşunu izlemek, saatlerin ilerleyişini durdurabilmek, zamana hükmedebilmek. Doğan güneşi kucaklayabilmek, geceyi saran karanlığı ruhunla birleştirebilmek. Benimsemek, karanlığın içinde bile bir ışık görebilmek. Sevmek.
Seni seviyorum diyebilmek, umarsızca, kayıtsızca, çılgınca sokaklara çıkıp haykırabilmek. Kim ne der, gülerler mi acaba bana, kınarlar mı, alay ederler mi?
Hiç düşünmeden bunları, yaşamak gönlünce, duygusallığın en uç noktasında, ayakların yerden kesilene dek.
Belki sokaklara çıkıp haykırmıyorum, belki içimde bir sızı söyleyemediklerim, belki saatlerce oturup yokluğuna ağlıyorum, kimbilir sevdamı belkide tek başına yaşıyorum. Bu bir ceza mı, yoksa ben bir tutuklumuyum, bilmiyorum. Bildiğim tek şey var!
Ben "seni sevmeyi seviyorum". Ben, sende nefes alıyor ve hayatı gözlerinde yaşıyorum.