Bir adım, bir adım daha derken,
Bir ömür tüketmişiz yıllar ve yollar arası,
Sancıları yoğurmuşuz yüreklerde,
Artık kabuk bağlamış, gönül yarası.
Baktığımız aynalarda bugün başka bir yüz,
Ürkek, tedirgin ve yorgun gözlerle gülümsemekte,
Çalarsa kapısını dostları, bir ya da iki gün,
Haftalarca kimse görünmemekte.
Yaşlı ve yitirilmiş umutların ardında bir gönül,
Suskun ve çabası tükenmiş bir yürek,
Nemli ama aynı zamanda gülümseyen gözler,
Hepsi bir yaşamda sonkez birleşmişler.
Daha burdayım, henüz tükenmedim,
Sevdim, sevildim, yaşama yenilmedim,
Ümitlerim tükense de, geçsede yorgun yıllar,
Ben yarınlarım, yarınlarımı kaybetmedim.
Diyerek,
Üstelemekte yaşam gerçeğini sonuna dek.
Ne sabır biter bu yolda, ne yolcu tükenir,
Yarınlar umut demekse eğer,
Yaşam hergün yeni baştan bilenir.