Ýki hamlede, sahnenin önüne kendisi için konulan sandalyeye bacaklarý titreyerek çýktý. Sahnede, kendisinin en sevdiði þarkýyý (slov bir þarkýydý bu) söyleyen ilahýna çýlgýnlar gibi baðýrmaya baþladý. Sahnedeki adam onu farkedip þöyle bir baktý. Ýþte, ilah onu farketmiþti!
Kendisini gördüðünü anlayýnca sustu, aðlamaya baþlamýþtý. Adam yavaþ yavaþ, þarkýsýna ara vermeden küçük kýza doðru yürümeye baþladý. Kýz, artýk ne o çok sevdiði þarkýyý, ne de ilah için atýlan çýðlýklarý duyuyordu (kendi hýçkýrýklarý kulaklarýnda çýnlýyordu).
Ellerini nereye koyacaðýný þaþýrmýþtý; çaresiz, sahneye, adama doðru uzattý onlarý. Evet, adam da kollarýný açmýþ, ona doðru þarkýsýný söyleyerek yürüyordu. Yavaþ yavaþ kýza yaklaþtý, önünde diz çöktü; kýzýn baþýný kendi göðsüne dayayýp onu öptü, öptü. Öylece kalakaldýlar. Donmuþ bir film karesi gibiydi herþey. Küçük kýz, hayraný olduðu adama sarýldý, sarýldý; onu doya doya kokladý; zaman durmuþ, herþey onlarýn bu buluþmasýný hayranlýkla izliyor gibiydi sanki.
Adam kýzýn terlemiþ, buz kesmiþ ellerini tutup avuçlarýný öptüðünde, kýz, adamýn yüzüne daha yakýndan bakma fýrsatýný buldu. Adamýn da gözleri yaþlarla dolmuþ, kendisine daha fazla aðlamamasýný söyleyip elini tekrar tekrar öpüyordu.
Adama hýçkýrýklar içinde son bir kez daha sarýldýðýnda, kenetlenen dudaklarýný çözmeyi baþarmýþtý:
“Seni ne kadar seviyorum bir bilsen!”
* * *
Kadýn, hayran olduðu þarkýcýya bir kez olsun dokunmayý arzulayan küçük kýzýný, adamýn konserine binbir güçlükle soktu. Korkunç izdiham arasýndan sýyrýlýp en öne ulaþmayý baþardýlar. Kalabalýkta ilerlerken arkasýndan kýzýna sýký sýkýya yapþan anne, onun nasýl bir heyecan içinde olduðunu anlýyor, onun kalp atýþlarýný hissettikçe kendisi de heyecanlanýyordu.
Güvenlik görevlilerine kýzý için yalvardý.
* * *
Soðuk geçen gecelerde, yataðýmda büzüþmüþken aklýma gelen ve yalnýzca kendimle paylaþtýðým týnýlar artýk milyonlarca yürek tarafýndan mýrýldanýlýyor. Artýk benim yalnýzlýk ezgilerim yýðýnlardan yankýlanýyor.
Gel buraya küçük kýz, eðer senin gönlünde yeredebilmiþsem, dünyadaki görevim ve amacým yerine gelmiþ demektir. O akþam ellerini bana uzattýðýnda anladým bunu. Sen o an benim -ben henüz hiçbir þeyken- kurduðum hayallerin, üzüntü ve sevinçlerin dünyaya yansýmasý ve gerçekten varolmasý demektir. Ben “onlarýn” elini tuttum. Böylece bana boþuna yaþamadýðýmý gösterdin.
Gel buraya ve sarýl þimdi bana, çünkü ben bunun için varým.