Otobüsten indiğinde, kucağında uyuyan çocuk ve bir yığın valizle kalakalıyorsun. Neyse ki muavin çağırdığı taksiye yükledi hepsini.
    Tek katlı yamulmuş evlerin arasından, bomboş yollardan geçti taksi. Eski hamamla tam beş yüz yıllık caminin önünden sağa saptı. Kıvrılarak ilerlerken, biçilmiş ot kokusunun yoğunluğu karşısında şaşkına döndün.
    Sağda, incecik şırıltısıyla akan paslı bir oluk; solda ayrıkotlarının boğduğu küçük mezarlık... Her iki yanı da ısırgan otuyla kuşatılmış yolun sonunda, yusyuvarlak bulutların taçlandırdığı mavi bir gökyüzü! Uzaklarda, yeşilin açıklı koyulu tonlarını sergileyerek birer parça vitraya benzeyen tarlalar. Çayırda plastik oyuncaklar gibi duran ineklerin, çapaladıkları toprak üzerinde sadece birer kara nokta olan kadınların görünümü! Açık havada dağılıp zayıflamış sesler taşırken rüzgâr kulaklarına, bunların tümünden geçerek yüreğine sızan şeyin ne olduğunu düşünüyorsun sen!
    Şimdi görünen açıklıkta, ekili ya da terk edilmiş topraklar arasında bir tek ev kalmıştı. Araba önünde durunca, tombul bir kadın belirdi kapısında. Sen hâlâ uyuyor olan çocukla inmeye çalışırken, şoför bagajdan valizleri alıyordu.
    Başındaki tülbentin ucuna gözyaşlarını silerek yaklaşan kadın, “Hoş geldin!” dedi. Kucağındaki çocuğu sıkıştırmamaya çalışarak sarıldı sana. Yanaklarına kocaman öpücükler koydu. Sonra, dayanamayıp ufaklığı kollarına aldı ve o bilindik şapırtıyı başlattı. Kızmadın, hiç kızmadın! Eskiden ne çok kızardın oysa! Kıskanıyorsun sanırdı o; insan yüreğini bozmazsa, mikroptan bir şeycik olmazdı çünkü!
    Yemyeşil, küçücük bir bahçenin daracık yolundan yürüdünüz. Başıyla köşede bir yerleri göstererek, “Kızım gelene kadar büyüdü işte çilekleri!” dedi.
    Şaşırtıcı bir biçimde hâlâ uyuyor olan çocuğu sağını solunu desteklediğiniz yastıklarla güvene alıp, evin her yerine mis gibi çay kokusu yayan mutfağa geçtiniz.
    Önceki gecenin hazırlıklarla geçirilmiş olduğunu masadakilerden anlıyorsun.
    “Ondan da ye, bundan da ye.”
    “Kesinlikle şunun tadına bakmalısın!”
    “Bunu sizin için pişirdim.”
    “Kupkuru kurumuşsun yine.”
    “Ah, ben orada olacaktım ki!” diyor.
    “Ama değilsin!” diyemiyorsun. “Akşamüzeri, sokaktan geçişimi camlarda beklemiyorsun artık. Sepetle zeytinyağlı dolma salmıyorsun aşağıya. Kek, börek! İyi ki salmıyorsun, salmıyorsun da; ben de kaptırmış yaşam savaşına kendimi, delirmeye zaman bulamıyorum,” diyemiyorsun.
    Çayın daha bitmeden fırlıyor ayağa, hemen yenisini dolduruyor. Anneni sorup selam söylüyor. Vereceğin yanıtı bile bile -unutmuş olamaz- “İşler nasıl?” diyor.
    “Hep aynı!” diyorsun.
    “Bir hafta çok az değil mi be kızım.”
    Daha fazla izni kimseye vermediklerini söylüyor; kafandaki karmaşadan şaşkın, tabağındakileri didikleyip duruyorsun. Sonra, anlamıyorsun nasıl olduğunu, kendiliğinden dökülüveriyor o sözcükler. “Çok sıkıldım, çok yoruldum!” diyorsun.
    Kadın altdudağını sarkıtıp küçük bir çocuk gibi başını öne eğerken, sanki senin üzerinden tonlarca ağırlığında bir yük kalkıyor. Titreyen sesiyle, “Kalabilsem kalırdım!” diyor.
    Ancak o zaman ayırdına varıyor, “Hayır hayır!” diyorsun heyecanla, “Demek istediğim o değil. Ben... Ben yalnızca buranın bana iyi geleceğini sanıyorum; hepsi bu!”
    “Gelir gelir!” diyor burnunu çekerek. “Buranın sessizliği iyi gelir, serinliği iyi gelir insana. Çocukla ilgilenirim ben, sen dinlen!”
    Uzanıp, masanın üzerindeki elini sıktın. Homurtulu bir motorun sesiyle bölünmeseydi o an, belki de yanağına bir öpücük bile koyacaktın.
    Bahçeye birlikte çıkıyor, yere çömelmiş öğretmen emeklisi akrabanızı kartondan bir kutuyu ters çevirirken buluyorsunuz. Adamın karısı yanı başında iki büklüm! Elinden sarkan et parçalarıyla gülünç bir pusuya yatmış; heyecandan tir tir titriyordu zavallı.
    Silkinerek ayaklanan kedileri görünce, irkiliyor kayınvaliden. “İstemediğimi söylemiştim ağabey, niye getirdin bunları?” diyor öfkeyle.
    “İstersin istersin Feridee, çok ciciler çook, heh heh he!”
    Yaşlı kadın başını güçlükle doğrultup, ters ters kocasına baktı. “Ben demedim mi ‘sevmiyor’ diye, bu işler zorla olur mu hoca?” dedi.
    “Sen karışma Şaziye! Feride, bizdekilerin sayısı on beşi geçti, bunlarla yirmi; bakamıyorum artık kızım; kapı dışarı etmeye de gönlüm razı olmadı. Ne yapayım be yavrum!”
    Seni yeni görüyormuş gibi yapıp, “Ooo bu hanım kızımız da kim, gelin hanım mı yoksa!” dedi.
    “Evet, bu sabah geldi.”
    “Hoş geldin kızım. Şaziye, bak, Feride’nin gelini.”
    Yaşlılıktan sulanmış fırlak gözleriyle uzun uzun baktı kadın. Sonunda, “Haa, iyi iyi!” dedi başını sallayarak.
    Daha iki dakika geçmeden kocasının böğrünü dirseğiyle dürtüp, “Kim dediydin kim?” diye sordu.
    Kedilere, yerdeki torbadan çıkardığı et parçalarını vermeye başlamış olan adam, “Elinin körü!”dedi öfkeyle.
    Kayınvaliden bir adım atıp aranızdaki boşluğu kapattı, “Ablamın beyin damarları tıkalıymış da, ondan böyle! Sen kusura bakma!” dedi.
    “Boş ver!” diyen mimiklerle sallamıştın elini.
    Konukların akşama dek kalacağını öğrendiğinde, “Gelin de bu sabah geldiydi; yol yorgunu!” diye birkaç kez yinelemiş, oralı olmadıklarını görünce üzüntüyle sana bakmıştı.
    Yemek servisi yaptınız, sonra bulaşık yıkadınız; çay demlediniz, yine bulaşık çıktı; tabaklarda etli meyvelerden geriye çöpler kaldığında da durum değişmedi.
    Al sana, kendine gelip dinlenmen için köyden bozma sessiz bir ilçede bir haftalık tatil!
***