Ýronikleþmeye baþlayan hayat, mahremiyetiyle birlikte mazbutluðunu da yitirmiþ olan hayattýr. Yaþanýlan hayata renk katan mahremiyetin, gizemini yitirmiþ olmasý bir baþýboþluða yol açar. Bu baþýboþlukta hayatýn renksizliðine yol açarak bir bocalama evresi oluþturur. Yani bir futbolcunun rakip kalesine mi yoksa kendi kalesine mi gol atacaðýný karýþtýrmasý gibi ironik bir durumun ortaya çýkmasýna sebep olur.

Ýnsaný sevgilide tutan þey ondaki gizemliliktir. Eðer sevgili tam anlamýyla keþfedilirse sevgilinin sevgilide arayacaðý hiçbir þey kalmamýþ demektir. Bu durumda doðal olarak birinci þahýs yeni keþifler peþinde olacaktýr. Bu durum toplumsal boyutta ahlaka aykýrý da gelse insan yapýsý gereði bunu yapacaktýr. Eðer bu durumdan þikayet ediliyorsa insanýn bir sosyal varlýk olduðunu göz önünde bulundurup, kendisini sürekli yenilemesi gerekir. Kendisini sürekli yenileyen insan kendisine de sürekli olarak bir þeyler kattýðý için tüketilme gibi bir þeyle karþý karþýya kalmayacaktýr. Yenilenen insan öncelikle mahremiyetiyle birlikte mazbutluðunu da elde tutarak, ironik olan hayattan uzaklaþýp vakur bir hayata kavuþacaktýr.

Vakur bir hayatýn insana sunduklarý evrenin içinde yer alan tüm güzelliklerdir.Ýnsanlara tüm bu güzellikleri katan þey ise mazbutluðu kendine ilke edinmiþ bir mahremiyettir. Yaþamý bir yapý olarak ele alýrsak, mahremiyetin yeri bu yapýda olmazsa olmazý oluþturan denge sistemidir.