yalnız olduğumu hissediyorum. ama mutluyum. belki de kendi seçimim olduğu için toz kondurmuyorum yalnızlığıma. ama iyi her şey benim adıma. evimin rengi benim istediğim renkte. kanepem benim istediğim yerde. dinlediğim şarkı benim seçimim. gelen faturalar benim faturalarım. mutfaktaki çöp, lavabodaki saç benim..her şey benim bu evde. bazen bir hapishane. bazen bir kale ya da sığınak. belki de sandalım.
düşüncelere dalıyorum çoğu zaman. düşünmeyi seviyorum. çözümü bulmak için değil. nefes alırsın ama amacın yaşamak değildir mesela. onun gibi. bazen bir duyguya ya da bir hüzne kaptırırsın kendini. bir tek sen varsındır artık her neredeysen. yürüdüğün yolda bir tek senin soluğun duyulur. ve ben herhangi bir sokaktaysam ve aklımda sen varsan. senden esen rüzgârlara doğru başımı çeviririm, yönünün nerede olduğunu kestirmeye çalışırım. arada pis kokan rüzgârlar eser. çok pis kokan. o ufacık kum taneleri büyük bir hırsla zamanında ayaklar altında ezilmişliğin acısını yüzüne bırakıverir. yüzünü kapamaya çalışırsın. tabii çıplak değilsen. hiçbir yeri göremezsin. kör olmadan körlüğü yaşarsın o an. sonra birden rüzgârlar kesilir. ufak bir sessizlik hakim olur artık bulunduğun o düşünsel yalnızlıkta. ve ufak ufak damlamaya başlar gökyüzünün gözyaşları. metrekareye tonlarca. kafanı kaldırıp bağıramazsın gökyüzüne "seni böyle ağlatan acıları ben vermedim" diye. çünkü o güzel günleri verdiğinde gökyüzüne ufak bir teşekkür etmemişsindir. kendi içinde haksızsındır. çevrende en az senin kadar suskun insanlar görürsün. sadece gökyüzüne bakan ve bu yaşlarla nereye sürükleneceğini düşünen insanlar. son derece kaderci ve teslimiyetçi. öyle olmak gerekiyor o gibi durumlarda. mecbursundur. çünkü köşeye sıkışmış ve tek umudu varlığına inandığın tanrındır. ne acı aslında bu gibi zamanlarda birilerinin aklına birilerinin gelmesi. bazen büyük yakarışlar duyarsın. onlar sen kadar suskun olamayan insanlardır. gökyüzüne bağırırlar. kes şunu diye. ama asla son cümlelerini söyleyemezler. ağızlarına giren koca bir lokma su onları gözyaşıyla boğar. artık karşı duracak bir bedenleri yoktur. sadece istemsiz sürüklenişleri vardır. o insanları gördüğünde haline şükredersin. sonra bir bakmışsın sessizlik hakim olmuş. son derece huzursuz edici bir sessizlik. engin denizlerden birindesindir. ve dalgalarla mücadele edersin artık. yorulmaya başlarsın. kolay değildir su yüzünde kalmak. senin çöplüğün değildir çünkü orası. ve ipler kopar. gözlerini açamayabilirsin. artık yoksundur. geçmişin vardır denizin diplerinde. belki de bir denizkızı bulabilir seni. denizdeki en büyük şanstır o. ya da gözlerini açarsın herhangi bir kara parçasında. daha da şanslıysan bir ada değildir orası. belki de insanlar vardır çevrende. konuşurlar. sana aptal aptal bakarlar. ne konuştuklarını anlamaya çalışırsın ama başaramazsın. onlar senden değildir çünkü. insanlar asla senin gibi değildir. ya altındadır ya da üzerinde. aynı olduğun insanı bulmaksa belki de yaşama amacımızdır. bulduğun zaman zaten çıkmaz bir sokaktaymışsın gibi tek bir şansın ya da ihtimalin vardır. bedenler aynada kendilerini görmüşçesine birleşirler. ayrılmamak üzere. hayatlarını birbirlerine adamak üzere. artık kişisel soruların cevaplarını verirken "biz" derler öznelerin yerine. ayrılık vurucu, yıkıcıdır. korkular sarar tüm bedenlerini. ölene kadar kaybetme korkuları vardır. çünkü kazanmışlardır. amaçların, isteklerin değiştiği tek noktadır orası...