Yaðmurun sesiyle uyandýðým bir sabahtan yazýyorum bu satýrlarý. Dün, zamaný durdurup mevsimlerin koynunda seni andýk gül kokulu Melek`lerle. Yüreðinin güzelliðini kazýdýk bakýr renkli bulutlarýn gözlerine…Geceyi mumla aydýnlattýðýmýz vakitlerde gül yüzünü iþledik yeni filizlenecek tomurcuklarýn göðsüne..Karanlýk gökyüzüne ince ince motifledik yüreðindeki sevda kelimelerini.. Yaðmurlarýn avuçlarýnda yýkadýk güneþli sabahlarýný.Ve sabah olmadan kangren geceyi ve yýldýzlarý deniz kenarýnda býrakýp usulca gözlerindeki birikmiþ yaþlarýný içmek için kirpiklerine uzandým. Gizlice geçeceðin yollarý senden önce gözyaþlarýmla silip üþüyen parmak uçlarýna tenimin sýcaklýðýný serdim...

Gözlerini ilk kez uzaklardan gördüðümde yýldýzlar dargýndý geceye. Yüreðine usulca dokunduðumda güneþ küskündü bulutlara. Hatýrlar mýsýn kalbimizde büyüyen kelimelerin vuslatla öpüþtüðünde umuda gülümsemiþti yetim çocuklar ? Ay, yaralý dudaklarýyla karanlýðý emerken, imkânsýz sevdamýz gecenin ardýndaki þebnem þafaðýna serildi boylu boyuna. Gözlerimiz gözlerimize deðmeden çið tanelerinde yýkandý güneþimiz. Güllerin kokularýyla bezendi ýslak tenimiz. Sýnýr boylarýna çekili dikenli tellerin gölge boylarýnda imkansýzlýða inat büyüdü sevgimiz..Büyüdükçe adýmýz yazýldý bir yaralý ceylanýn gözbebeðine. Bu imkânsýz sevdaya gökyüzünde yýldýzlar, toprakta çiçekler ve satýrlarda ýslak cümleler þahit…

Ne vakit seni düþünsem, sývasý dökülmüþ odama düþüyordu ýlýk nefesin. Ayazlarýn ortasýnda tenim üþüse yüreðinin sýcaklýðýna sýðýnýyordum.. Ne vakit gülüþlerini çizsem gökyüzüne, gelincikler raks ediyordu yakamozlarda. Ne zaman gözlerimi kapatsam geceye, düþlerinin peçesini kaldýrýp dudaklarýndan yüreðine yuvarlanýyordum. Yaðmurlar düþerken avuçlarýna, ýlýk nefesimle gözlerindeki saklý Cenneti soluyordum. Her soluðunda ben Ay`sýz geceye sevda yýldýzlarýný diziyordum. Çünkü sevdanýn huzurunda yaþýyordum.

Her þeyi unutup varlýðýný soluyorum kuytu köþelerde. Vakitli vakitsiz seni özlüyorum.. Sýcak yüreðin diye güneþe sarýlýyor, senin gözyaþlarýn diye yaðmuru öpüyorum. Zamaný durdurup yaðmur misali sana yaðmak istiyorum.. Hasret cümlelerini gözlerimdeki ateþle küllendirip saçlarýna bir cemre ýslaklýðýnda düþmeyi istiyorum. Saçlarýndan yuvarlanýp yanaklarýnda soluklanmak..Varlýðýmýn son nefesini senin gamzelerinde yitirmek. Senin yüreðinde hayata son kez bakýp sonsuzluða senin avuçlarýndan kanatlanmak. Ruhumu yüreðine yaslayýp ýlýk nefesinde baharlarý solumak. Sevdalý iki serçenin birbirlerinin omuzlarýna dayandýðý gibi senin varlýðýna dayanýp yokluðunu alevlendirmek. Anlatýlacak o kadar çok cümle var ki içinden “ Varlýðýn en büyük mutluluðum “ cümlesini alýp imkansýzlýðýn içinde bile gözlerinle bahar sabahlarýna uyanmak. Bir ýrmaðýn baþýnda ayaklarýmý suya deðdirip gökkuþaðýndan yaðan umut taneciklerinde seni aramak . Ve her an yanýmdaymýþsýn gibi ýlýk nefesinde üþüyen tenimi ýsýtmak.

Þehrimin ýslak toprak kokusunda sevdaný solurken satýrlara düþüyor yavan kelimelerim. Hasretinin terli sýrtýný siliyor soðuk rüzgarlar. Duvarlarda asýlý duran yoksul kelimelerim sevdanla bereketleniyor. Yüreðine anlamsýzca dalýp dalýp giderken bilinmezliklerde susuyor gözlerim. Her þey susuyor sen konuþurken..Rüzgar bile senin kelimelerinde suskunluða bürünüyor. Dilim sussa da, yüreðimin nabzý, nefesimin sýcaklýðý konuþuyordur belki de ... Sustuðumda aldýrma sen. Delicesine soluduðum ve avuçlarýma umutlarý doldurduðum sendin cünkü…

“ Her nefes alýþýmda,
Sana kanatlandýrdým cümlelerimi.
Gülüþlerinde yaþlarýmý kurutup
Gözlerine sakladým sevda Cennetini.”

11.06.2006 16.10