O ZAMAN” dan “BU ZAMAN” a
SİYAH BEYAZ GRİ BİR RESİM

Yanaklardaki Yapraklar ;

Kimse kimseyi bilmedi ...
Yüzüne düşmüş sonbahar yapraklarının nasılda sevinci betimlediğini kimseler bilmedi... Bir göz nasıl konuşurdu; bir gülümseyiş neler gizlerdi içinde; dudakların arasından tüm zamanların içine düşüveren düşlerin ardında neler biriktirirdi insanlar... kimseler bilmedi.
Yıllar öncesinden gelen bir resme nasıl bakılırdı? Nasıl ses verilirdi? Hangi ses, hangi bağırış “şimdiki zaman”ı aşıp da geçmişe ulaşabilirdi ki...
Ya hangi postacı yıllar öncesine yazılmış bir mektubu korkmadan çantasına yerleştirebilirdi? Yerleştirebilir miydi? Yıllar öncesine yazılabilir miydi mektup..
Bir siyahbeyazgri resmi alıp, soldurmadan ve yıpratmadan, şimdiki zaman’ın varlığından, geçmiş bir zaman’a neler anlatılabilirdi?
Hangi türkçe daha çok yeterdi sözcükleri biçimlendirmeye? Ya zamanı, nasıl aldatırdık?...
Bir resim düştü bir öykünün bir kıyıcağına... Kimse kimseyi bilmezdi ama yanaklara düşüvermiş yapraklar nasıl da zamana kafa tutardı... Bakar ve görürdük usulca.

Resme Düşen Mektup;

Parıltılı eski bir çerçevenin tutsaklığına düşmüştün. Yapay renklerle örtülmüş yaşamların zamanlarının karmaşasında neyi aradığımızı bilmeden, bulduklarımızla yetinmeye çalışırken, yıllar öncesini siyah, beyaz ve gri bir resim olup en canlı biçimiyle sunmuştun. Ellerimizle yaşamları yoklaya yoklaya yürüyorduk. Zaman “hız”a göstegelenmişti. Durmak, soluklanmak yoktu. “Acele”ce yaşıyordu insanlar.. ne dokunabiliyor ne de duyumsayabiliyorlardı... Yaşamları yoklamaya çalışmamız, yaşamlara dokunmak isteyişimiz, aykırı bir gece gibi yalnız bırakıyordu bizleri... Zaman kopmuştu.. Kopmuştuk... Paramparça ve karmakarışık...

Kimsenin sevmeye zamanı yoktu. Kimse aşkın ince, ipince anlarını yakalayacak dinginlikte değildi.. Herkes yorgunlaşıyordu bir zamanın ardından... Ayrımsamadan ve damarlarındaki yangını acı acı duyumsamadan mallaşıyordu insanlar...

Siyahbeyazgri bir resimdeki (hayır, hayır;tüm siyahbeyazgri resimlerdeki) yüzlerin çizdiği ortak bir umut vardı...Gözler, yıllar sonrasına istekle ve ışıkla bakıyordu; dahası yaşam’la bakıyordu. Yanaklar, burun ve dudaklar, yüzlerine vuran ışığı kendi parçasıymışçasına yansıtıyorlardı.. Yapay renkler yoktu.. Yapay gülüşmeler; yapay pırıltılar yoktu..

Resme Fısıltı;

Öyle bir resim gelip avucuma kondu.. Senin resmin.. Usulca-gözlerimle yormadan baktım resmine.. Kimdin, neydin, yıllar sana ne vermişti; senden ne götürmüştü?

“Şimdiki zaman”ın neresinde duruyordun? Hangi öyküler; hangi aklar; hangi acılar “o zaman” la “bu zaman” arasında gidip gelmişti? Güzelliğinden neler çalmıştı. Kimler çalmıştı? Ya düşlerinden, coşkularından çalınanlar yok muydu?

Bunları bilmek.........................................önemli miydi ki?

Belki de “o zaman” la “bu zaman” arasına bir “yaşam” girmiştir. Gözlerinin ve yüreğinin bekledikleri çok yakınına düşmüştür kimbilir, belki de çok uzağına.

Soruların anlamı var mı ki bunca zaman sonra ...

Yıllar öncesinden gelen bir resme düşen bir mektupta sorulanlar, yazılanlar zaman karşısında susmaktan başka bir sona ulaşmaz ki...
--Yine de sormalı: resimde baktığın gibi “yaşadın” mı?—
Öyleyse;
Kapatıp avuçlarımı susuyorum...