" Hayallerimde büyüttüðim ve hiçbir zaman bu dünyada ellerini tutamayacaðým
sadece Ahirette kavuþacabileceðim caným kýzým Elif'ime....."


Saatler çoktan onbiri geçmiþti. Ne çabuk geçiyordu zaman . Delicesine akýp giden bir nehir gibi . Ne kadar bentler kursan da zamanýn akýþýnda sürükleniyordum. Yüreðim, yapayalnýz odanýn içinde karanlýðý soluyordum. Gecenin karanlýðý çöktü üzerime. Oysa ziyaretime gelenlerin teselli kelimeleri hala kulaklarýmda.Üç duvar arasýna sýkýþtýrýlmýþ umutlarýmý yeni bir güne hazýrlamak için kirpiklerime yasladým yüreðimi. Sorgularýn içinde delicesine soluk alýp veriyordum. Geçmiþin süzgecinde zamaný ve umutlarýmý eliyordum. Gerçeklerin sahnelendiði hayat perdesine asýlý kalmýþ sevdalarýmý düþündüm bir an. Yine boynumu büküp uyumak istedim bir an evvel.Üzerime karanlýðý çarþaf misali örtüp yine sabahý beklemeye baþladým.

Uyuyamýyordum bir türü.Bunalmaya baþlamýþtým. Biraz da üþüyordum nedeni bilmediðim bir þekilde.Oysa Temmuz ortasýnda ne üþümesi. Bedenim deðildi üþüyen belki de...Düþlerim, umutlarým karakýþýn içinde tir tir titriyordu belki de..Sahi yaz ortasi bu üþümek nerden çýktý ? Sorular, cevapsýz kalan satýrlar ve anlamsýz dudak bükmeleri.. Cevabý olmayan sorularýn içinde boðuluyordum sanki. Birisi beni ve ruhumu sanki karanlýgýn dibine çekiyordu .Bir an herþeyden bulanýp sessizliðin içine býraktým içimdeki yetimliði.Dudaklarýma kilit vurup gecfenin karanlýðýna býraktým dilsiz yüreðimi. Uyumak en güzeliydi belki de.

Boy vermiþ baþaklarýn arasýnda geziniyordum. Ilýk bir rüzgar okþuyordu saçlarýmý. Güneþ ise alabildigince yetim gölgeleri eziyordu.Ayaklarým çýplak taþlarýn üzerinde geziniyordum. Sonra gezindiðim yerin babamý 5 yýl önce kaybettiðimiz tarla oldugunu farkettim bir an. Zaman, ne çabuk geçmiþti oysa. Hasretle, özlemle geçen birbirinden hüzünlü nice sene..Bir an duraksayýp geçmiþe sürdüm kendimi. Annemin kollarýnda kaybetmiþtik babamý. . Dün gibi hatýrlýyorum, kalbi sýkýþýp topraða düþtügünde saati kýrýlmýþtý babamýn. Kýrýlan saati tam 14.05 'i gösteriyordu. Ýþte zamanýn " hasrete " gebe kaldýðý , gözlerimizin gözyaþýna esir kaldýðý bir vakitti. Gözlerim nemlenmiþken ben neden burdayým sorularý diklendi baþýma. Evet, ben neden burdayým ? Benim hastahanede olmam gerekmiyor mu ? Hayret kollarýmda serum izleri de yok ! Galiba bir rüyanýn ortasýndayým diye düþündüm. Ve birazdan uyanýp yine karanlýk odamda olacaðým. Rrutin kontroller, en sevmediðim ilaçlar, telaþlý ve bir o kadar suskun hemþireler... Evet, sabah olup ziyaretçi saatini bekleyeceðim yine. Tek tesellim buydu zamandan. Uyanmak istedim rüyamdan. Evet, uyanmalýyým. Bir an evvel iyileþip umuda ve hayata koþmalýyým. Doðum günümde sevdiklerim beni gülümseyen bir adam olarak görmeli..Bu seneki doðum günüm önemliydi. Ýlk kez doðum günümü sevdanýn varlýðýyla karþýlayacaktým. Belki de ailem harici birisinden deðerli bir hediye alacaktým. Ýçim içime sýðmýyordu. Bir an evvel iyileþmek gerekti.Her ilaç aldýðýmda daha önce iyileþmek için ilaçlarýmýn üzerine sevdiðimin ismini yazmýþtým. Belki de isminin güzelliginden, sevdanýn umuda gülüþünden destek almak istiyordum. Ýsmine bakýp bakýp sanki onun gözlerini görüyor oluyordum.

Karanlýðý giyinmiþ katransý gece üzerime serili bir çarsaf gibi tenime yapýþtý. Bir türlü sabah olmuyordu.Bir an evvel üzerideki aðýrlýðýn ve karanlýðýn sýkýcý halinden kurtulmak istiyordum.Çok geçmeden sesler duymaya baþladým. Alýþýlmýþýn dýþýnda iç burkucu ve olagan üstü gürültülü sesler..Hastaneye yatalý ilk defa bu kadar gürültülü bir sabaha uyanýyordum.

Çarþafý üzerimden attýðýmda yine babamý kaybettigimiz tarlada buldum kendimi. Bu rüyaydý deðil mi ? Rüya deðilse ben nerdeyim ? Oysa biraz önce ben uykudan uyanmamýþ mýydým ? Sorulara kendimce cevaplar ararken tarlada annemi gördüm. Boylu ekinlerin arasýnda kýsa boyuna inat annemi seçebilmiþtim. Ona doðru yürümeye karar verip iyice yaklaþmýþtým anneme. Belini büküp ekinleri biçerken gözyaþlarýn topraðý ýslattýðýný farkettim. Galiba babamýn özlemi annemi aðlamaya itmiþti.. Kýyamam sana annem . Kýyamam....O gözyaþlarýna caným feda. Kýyamadýðým gözyaþlarýný tam silecekken kendimi yerde buldum. Düþmüþtüm topraða. Baþaklarýn arasýna yýðýlmýþ bedenimi toparlarken bana bir el uzandýðý gördüm baþaklarýn arasýndan. Gözlerim, güneþten kamaþtýðý için ilk önce kim olduðunu sezemedim. Ama elleri, ellerimden küçüktü.Bunu farketmiþtim. Yerden doðrulup ellerini bana uzatan kiþiye çevirdim yüzümü. Tanýmadýðým bir küçük kýz cocuðu. Kimdi, ne iþi vardý ve ben neden burdayým sorularý beynimi yeterince meþgul ediyordu.Bu anlamsýzlýða aldýracak gücüm kalmamýþtý artýk. Yorum yapacak kabiliyetimi yitirmiþtim. Ben " beni " bende kaybetmiþtim..Sustum öylesine...Anlamsýz bakýþlarla çevreyi süzüyordum iþte.Ve sonra sesimi toparlayýp kücük kýza sordum :

- Sizi tanýyor muyum ? dedim.
- Evet, tanýyorsunuz beni , dedi küçük kýz.

Þaþkýndým. Tanýdýðým dediði kýzý hayatýmda hiç görmemiþtim ben. Ýçimde sorgularý bitirmeden yeni bir soruyu dudaklarýmdan býraktým yüreðine.

- Tanýyorsunuz dediniz ama bana yabancý geldiniz küçük haným, dedim.
Kücük kýz, gözlerime bakarak:

- Bu sorularý sonra cevaplasak. Bizi bekleyenler var. Gitmemiz gerek, dedi.

Bir an duraksadým. Nereye ve niçin gidiyoruz ? Kim bekliyor beni ? Anlamsýzlýðýn ve girdabýn içinde yürüyordum. Rüzgarla daðýlan saçlarýný toparlamadan yürüyen kýzý takip ediyordum. Sýk aðaçlarýn arasýnda girdik. Ve nice yýllarý çoktan devirmiþ bir çýnar aðacýn gölgesinde durdu. Çömeldi ve ellerini semâya kaldýrýp içinden birþeyler fýsýldamaya baþladý. Bende onun yaptýklarýný tekrarladým sorgusuz ve sebepsizce..Sýrtýmý çýnara çevirince bir mezarýn baþýnda oldugumu farkettim. Çicekleri bile yoktu. Topraðý bile bozulmamýþ. Galiba yeni defnedilmiþ. Sonra gözlerim mezar tasýnda bir isim aradý.Küçük kýz bunu farkedince bana doðru yönelip kalk dercesine gözleriyle gözlerimi yokladý.Hafif sesiyle;

- Haydi baba, gitmeliyiz, dedi.
- Baba mý ! ...
- Evet, sen benim babamsýn. Hani fani alemde imkansýz sevdanda büyüttüðün ve siirlerinde hasretine siir yazdýðýn kýzýným ben. Biliyorum, þaþkýnsýn.Bak Cennet kokulu kýzýn burda. Yanýnda, bir nefes yakýnýnda.
Yüzümde anlamsýz ifadelerin belirginleþtigi farketmiþ olacak ki küçük kýz:

- Babacýðým, fani alemden göçtün artýk. Amel defterin kapandý. Ne yazik ki hastanedeki tedavine bedenin cevap vermedi. Ve seni kaybettiler. Ve þimdi burdasýn. Biricik kýzýn, imkansýz dediðin ve bir gün öldüðünde kavuþacaðýn ve hep Elif isminle anýmsadýðýn kýzýn yaný baþýnda. Kavuþtuk baba. Haydi kalk. Geri dönüþü yok. Vuslat, gerçek oldu. Bak ölümlerin en güzeliyle yanýma gelip Cennet kokulu kýzýna hasretin sona erdi.

Ölmüþtüm. Bir yanýmda cesedimin topraða kavuþmasý ve bir yanýmda hayallerimde büyüttügüm kýzým Elif'imle kavuþmam. Hüzün ve sevinç yanyana idi. Sustum. Gerçeðin perdeleri kapanmýþtý üzerime. Karanlýk bitmiþ artýk; aydýnlýðý kýzýmýn gözlerinde görebiliyordum. Artýk dudaklarýma kilit vurdum. Kýzýma delicesine sarýlýp Cennetin kokusunu içime çektim. Bedenimi toprakla baþbaþa býrakýp ruhumu soluma ve kýzýmý saðýma alýp vuslatýn yeþermiþ baþaklarýna arasýnda kaybolduk. Artýk kavuþma zamanýuydý. Ve son kez ardýma bakýp dudaklarýmdan þunu býraktým boþluða:

- Ben Cennet kokulu sevdama sonunda kavuþtum. Ölümün, son olmadýðýný; vuslatýn ve hayallerin bir gün gerçekleceðini gördüm. Ben hayallerimde büyüttüm kýzým Elif'le vuslata gidiyorum. Kýzýmla Ahiretin en güzel köþelerinde zemzem denizlerinde yüzen balýklarýna resim yapmaya ve Cennet kokulu sevdalý sevenler için yýldýzlardan evler yapmaya gidiyorum.Artýk zaman, KAVUÞMA ZAMANI. BEN CANIM KIZIM ELÝF'ÝME KAVUÞMUÞTUM.....

04.07.2006

Ýsmail Sarýgene