BORÇLAR NEREYE, BİZ NEREYE?



Ve sonunda dış borcumuz, hazinenin verilerine göre 170 milyar doları aştı. IMF programı ilk başladığında yani 2000 yılında bu rakam sadece 103 milyar dolardı. Altı yılsonunda bu kadar kemer sıkma politikalarına, bu kadar işsizlik artışlarına karşın yine de borcumuz % 65 büyüdü.



Şimdi, hükümet yanlı kaynaklara bakarsak bu borcun artmadığını savunurlar. Bunu yaparken dış borca sadece resmi kurumların borcunu dahil edip özel sektör dış borçlarını ihmal ediyorlar. Özel sektörün de bu dönemde dış borcu 8 milyar dolar gibi bir rakamda artış göstermiştir. Şimdi denilecektir ki devletin borcu artacağına özel sektörün dış borcunun artması daha iyidir.

Bunda çok fayda vardır. Oysa gerçek hiç de öyle değildir. Çünkü, Ecevit hükümeti tarafından onaylanan bir yasayla tüm özel sektör dış borçlarına devlet garantisi getirilmiştir. Bu nedenle büyük krizde batan tüm özel bankaların dış borçlarını da devlet üstlenmek zorunda kalmıştır.



Dış borcun Gayri safi milli hâsılaya oranı ise 2001 yılından 2006 yılına kadar %80 den %48’e düşmüştür. Dış borcun bu oranda gerilemesi de yanlı kaynakların diğer bir tespitidir. Hâlbuki burada da yine bir rakam oyunu mevcuttur. Bu hesaplama %65 oranında dış borç artışını birlikte değerlendirerek, milli gelirimizin ortalama yıllık %25 büyümüş gibi gösteriliyor. Çin’ in muhteşem büyüme oranı bile üst üste %10 iken bizim bu rekorumuzun hiç yankı duyurmaması da çok enteresan olmalıdır.



Bugün kamunun toplam borç stoku 250 milyar dolardır. (bu günkü kurla iç borç stokumuzu 165 milyar dolar olarak belirliyoruz.) Ayrıca, borcu ister kamu ödesin isterse özel sektör ödesin, sonunda bu ödemeler için döviz gerekir ve dışarıya döviz çıkışı olacaktır.



Eski MİT müsteşarlarımızdan Mahir Kaynak, Kemal Derviş göreve geldiğinde “Derviş, zannedildiği gibi, Türkiye'nin ekonomik sorunlarını çözmeğe uğraşmıyor. Çünkü uygulanacak politikalar önceden belli ve yeni bir programa ihtiyaç duyulmuyor. Onun görevi ülkemizde yeni bir siyasal yapının oluşması için gerekli ortamı hazırlamak. Bu, ekonomik krizin daha da derinleşmesini gerektirebilir. O zaman Derviş, çözmek yerine bozmayı tercih edecektir. ABD ‘ nin dümen suyuna direkt girecek bir hükümeti göreve getirebilmek için ülkede tarıma verilen desteği yok ederek, kamu kuruluşları ve bankaları yabancılara peşkeş çektirerek tarımda bulunan %30 ‘luk oyu değişik partilere kanalize edecektir, onun görevi bu” demişti.



Söylediklerinin bir bir gerçekleşmesi ne kadar ilginç bir tesadüftür, değil mi?



Peki, hiç düşündük mü direkt üretim artışını sağlayacak Reel Sektör desteği yerine neden finans kesimine hazineden destek verildi. Çünkü böylece dış borçlara olan kefalet ve devlet garantileri daha kolay sağlanacaktı. Yani, tahsilat kolaylaşacaktı. Sonra da borçları ödenmiş (vatandaşça) bankalar yabancılara satıldı. O da çok cüzi paralara.



Şimdi de sıra borsanın şişirilerek 100.000 endeksini vurması ve böylece özel sektöründe yabancıların eline geçmesi senaryosuna geldi.



Acilen borç stokunun büyüklüğünü kabul edip, bu saçma sonuçlar sağlayan düşük kur politikasından ve IMF politikalarından vazgeçip kendimize ait çıkış yollarımız tartışmalı ve bularak uygulamalıyız. Ülkemizde çok değerli iktisatçılarımız ve bunların da çok güzel, gerçekçi ekonomik politikaları olduğunu bilmeli ve onlara inanmalıyız.



Unutmayalım ki, hiçbir zaman borcun büyüklüğüne bakıp, paniğe kapılmamalıyız. Ulu önderimiz genç Türkiye Cumhuriyeti’ni kurduğunda o imkânsızlıklarına karşın ülkemizin yeniden yapılandırılmasında olağanüstü başarılar kazanırken, bir yandan da Osmanlı Devleti’nin bize kalan borçlarını da ödemeyi başarmıştı...