Hayat, beni affet!..
Bu kadar kırılgan cümlelerin arasından doğacak anlam için, beni affet!..
Zaman tünelinde her yeni basamağı tırmandıkça, kayıplarımın arasından ümitlerimi kurtarmaya çalıştıkça, yalnız gecelerin uzayan saatlerinde kalabalıklarımı sadece fotoğraf karelerinde gördükçe, gözlerime biriken damlaları yanaklarıma teslim etmemek için direndikçe; her şarkı nakaratında, her şiir dizesinde kaybolan kendimi aramaya çalıştıkça, ulaşamayacağım tarihleri geri getirebilmek için “sihirli çubuk” mucizesini hayal ettikçe,.. seninle başedemediğimi anlıyorum. Mekanik düzenin bir parçası olmaktan korkuyorum... Bu korkuyla başedebilmenin yollarını bulamıyorum. Bir daha korkuyorum... Sevgim ağır geliyor bazen, yüreğime acıyorum. Düşünce zincirine her geçen gün bir halka daha ekledikçe, beynimi taşıyamıyorum...
... Ben bir hataydım... Annemin betnine düştüğüm ilk günden, daha ceninken, henüz bir kan ve su pıhtısıyken kocaman bir hataydım. Doğduğum gün, onu takip eden sonraki günlerde, emeklerken, yürürken, konuşurken, ağlarken, gülerken, susarken, dudağıma dikiş atılırken,.. hataydım ben. Okul sıralarında iyi öğrenci olurken, hep taktir alırken, öğretmenlerimin bitmez övgülerine utanarak tebessüm ederken, talebeyken, kendimi geliştirip hayata hazırlarken,.. ben hep hataydım, kocaman bir hata...
Uzanan her eli içtenlikle sıkarken, zehirli sözlerin ardında şerbet ararken, feleğin binbir oyunundan habersizken, yalnızken, gelecek günlerin güzel geçmesini temenni ederken hep hataydım. Beynimin sorgulamalarına uygun yanıtlar bulmakla uğraşırken, yüreğimin gücüyle övünürken, duygularımın bolluğunu sergilerken, almadan verirken, tereddüt etmeden her çağırışa koşarken hataydım...
İlk sevdamın imzasını atarken, yavrumu kucağıma alırken; fedakar bir anne, sevgi dolu bir eş, mükemmel bir evlat olabilme çabası gösterirken ve bütün “kadınlık görevleri”mi kusursuz yerine yetirirken; kendi özel anlarımı bile erteleyip, kendimden önce herkesi düşünürken büyük bir hataydım...
Bugün de hatayım, yarın da hata olacağım, biliyorum. Çünkü insani değerlerime hala sahip çıkabiliyorum, kişiliğimden ve karakterimden ödün vermiyorum. Bununla beraber herkese şans veriyorum, belki bu kez olur diye. Kendi yapayalnız dünyamda ayakta durma savaşı veriyorum. Aldığım darbeleri ipe diziyorum...
Bu yüzden suçluyum ve toplum için potansiyel “hata” örneğiyim. Evet, yalnızım, mutsuzum... Kaygılarım var; korkularım, zaaflarım ve arzularım var. Buz mavisi umutlarım, narçiçeği özlemlerim var. Aşka, güvene ve sadakate susamışlığım; huzura ve deliksiz uykuya acıkmışlığım var. Geç kalmışlığım, ertelenmişliğim, pişmanlıklarım var. Yerimde sayacak kadar hantallığım, ileriye atlayacak kadar da cesaretim yok. Dostum, arkadaşım, sırdaşım yok. Bense her kesin dostu, arkadaşı, sırdaşıyım. Ailem var, ama kollarına sığınabilme lüksüm yok. Ben hep incitilmiş evlat olarak büyüdüm. Evladım var, avuçlarına bıraktığım kalbime iyi bakan yegane oğlum. Yüzümün gülen tarafı, yaşamam gerektiğini hatırlatan tek varlığım, kanatsız meleğim, küçük insanım; ama aramızda yollar, kilometreler, şehirler, sınırlar var. Dayanabilme gücüm var, ama sigarayı bırakacak iradem yok. Maddi değeri olan her şeye gözlerim ve nefsim tok, ama öğrenmeye hala arsız açlığım var. Kocaman kütüphaneyi dolduracak kadar kitaplarım var, ama içindekileri tartışacak ikinci bir beyin, ikinci bir yürek yok karşımda. Bir hayatım var, iyi kötü yaşadığım; ama bunu paylaşacak hayat arkadaşım yok...
Hayat, beni affet!..
“Kaybetmenin, yenilmenin zamanı değil!” dedim her defasında. Ve her defasında yenilginin mağrur kahramanı olarak dolaşmaktan yoruldum. Kendi kendimi daha fazla kandıramayacağımı anladığım günden bu yana, doğru cümleler kurmakla uğraştım. İfade yeteneğimi yitirmişcesine didinip durdum günlerce... Nihayet buldum: “Hayat, beni affet!..”