Bir gün...

     Arka pencerede güneþ batýyor. Zaten bu odanýn tek penceresi. Ben uzun zamandýr görmüyorum doðarken güneþi. Ve akþam güneþi gibi batýyoruz biz. Biz dediðim, bir ben ve bir de arka bahçedeki zerdali aðacý. Susuyoruz ikimizde. Hiç ama hiç konuþmuyoruz. Kimseciklere açmýyoruz içimizdeki derdi. O için için çürüyor, ben için için ölüyorum. Neden be zerdali aðacý? Yok mu bi çaresi? Yok!
     
     Senin dallarýn kuruyor, benim kollarým. Senin meyvelerin ezik, benim yüreðim. Senin yapraklarýn düþer topraða, benim göz yaþlarým. Hadi benim ki dünya derdi, peki sen? Hayat senin de mi üstüne geldi? Ne gün yaþam damarlarýný söktün toprak anadan. Böyle özünce kurumaktasýn. Ben hangi zaman girdim þu arka odaya ve kapýsýný kapattým. Kaç gün kaç mevsimdir içerdeyim ki unuttum günlerden nedir. Bu ne ýssýzlýk bu ne çaresiz kader ki paylaþtýðýmýz, karþý karþýya, göz göze, yürek yüreðe ölmekteyiz.

     Babam: -Keselim þu aðacý, diyor. Hayýr daha ölmedik. Belki can çekiþiyoruz ama bilirsin. Bizde çýkmadýk candan umut kesilmez. Her akþam güneþ batarken açýyorum perdeyi ve sen birkaç dal daha kurutmuþ birkaç yaprak daha dökmüþ oluyorsun. Sen bana bakýnca ne görüyorsun acaba? Ben aynalarla da küstüm uzun zaman önce. Kimbilir belki birkaç çizgi yüzümde. Ýçimde birkaç kan damlasý daha birikmiþ. Beyazlamýþ bir iki saç teli daha ve biraz daha umutsuz, amaçsýz ve inançsýz mý görünüyorum. Hayatý biraz daha býrakmýþ gün be gün ölümü en derininden en yüzeyine hisseden hastalýklý zavallý bir kadýn gibi çürüyorum. Sessizliðime gömüyorum hayallerimi. Peþine takýlýp gidemediðim umutlarýmýn arkasýndan öylece bakýyorum. Aðlayasým yok çünkü artýk göz yaþlarým kurudu. Son birkaç damlayý cenazeme saklýyorum. Sen biliyor musun ölüler bile aðlarmýþ ölüme. Ne acý ki bir düþün. Sen benim þu karanlýðýmdaki tek yeþil aðaç, gözlerimin önünde þu zavallý çöküþün. Ama artýk kendime bile aðlayacak halim kalmadý. Ve güneþ yine battý. Akþamýn alacakaranlýðýnda artýk ikimizde kaybolan renklere karýþýp kaybolduk. Ve bir gün daha. Yüreðimde bir çizik. Arka bahçede dökülen birkaç yaprak. Ve bir uzun karanlýk yalnýz gece daha. Kimbilir kaç peþi sýra gelen kabus, kaç arkadaþ olduðumuz hortlak. Kaç çýkmaz sokak kapýsýnýn önünde tüylerim diken diken olur. Uyumaya bile korkarak yavaþça yataða giriyorum. Daha gözlerimi yummadan tavanda gezinen gölgeler hayat kadar korkunç. Ama hafif bir rüzgar, sallanan zerdali aðacýnýn son yeþil yapraklarý. Sanki hala korkma ben buradayým dercesine hazin ama hafif bir sesle seslenen zerdali aðacý. Seni duyuyorum. Þu lanet olasýca hayatla hala ruhumu dinlendiren tek ses tek fýsýltý ve yaþamaya dair yaptýðým tek faaliyet olan duyma duyusuyla algýladýðým tek ses. Seni duyuyorum.