Her zaman çocuklar bizim geleceðimiz deriz de, nedense onlara hak ettikleri önemi bir türlü veremeyiz.
Evet, belki eskiye nazaran biraz deðiþmiþ olabiliriz. En azýndan ’eti senin kemiði benim’ diyerek, çocuklarýmýzý öðretmenlere, usta ellerde birþeyler öðrensinler diyerek teslim etmiyoruz!! (dayaðý asla kabul etmiyorum.) Þimdi kolayýný bulduk. Çocuklarýmýzý sokaða býrakýyoruz. Minik ellerine de birer selpak mendil veya kalemleri tutuþturup para kazanmanýn yollarýný öðretiyoruz. Okumazsa okumasýn! Okuyup ta ne olacak ki! Ýlerde taksitle de tabancaya sahip olurlar. Ne güzel iþte, biz onlara bakacaðýmýza, daha bebek yaþlarýnda onlar bize bakmaya baþlarlar…
Soðuk bir kýþ akþamý iþten çýkmýþ eþimle resim sergisinin açýlýþýna koþturuyorduk. Hava çok soðuktu. Karþýdan 5-6 yaþlarýnda bir erkek çocuðu geliyordu. Çok da sevimliydi. Havanýn soðukluðuna raðmen incecik bir hýrka giymiþti. Dayanamadým önünde durdum ve elimle baþýný okþayarak;
‘Üþümüyor musun caným, ne tatlýsýn sen.’ dememe kalmadý, yaþýndan büyük ve anlamýný kendisinin bile bilmediði birçok küfürleri sýraladý. Çok þaþýrmýþtým. Yanýndan hýzla ayrýldýk, sergiye girdim. Çok üzülmüþtüm. Aylar geçse de o güzel çocuðu unutamýyorum. 6 yaþlarýnda ve sokakta baþýboþ geziyordu.
Bizim çocuklarýmýz o kadar çok ucuzlar ki, ucuz hayat yaþýyorlar.. Bu çocuk büyüyecek. Belki de 6 yaþýnda, çoktan büyümüþ bir çocuktu!
Ülkemizin gençleri ve geleceði olacaklar..…biz büyükler bu çocuklarý görmemeðe devam edelim.