Okumadığım ama ismi aklımda kalan bir kitaptı bu. Bazen bir cümle takılır ya aklınıza öyle bir cümle işte. İstanbul dönüşü uçakta , eve geldiğimde hatta dün akşam bile bu cümle döndü kafamda.
Hiçbir ölüm bir diğerine benzemiyor. Hiç bir aşkın benzemediği gibi.
Yan yana dizilse de bütün kayıplarınız, ya da aynı hikayeyi üç kez daha yaşasanız her seferinde farklı bir iz bırakıyor sizde. Zaman denen belirsiz kavramın da tüm sihri burada saklı. Yaşadığımız her günün bir noktada aynı ama aldığınız her nefesin farklı düşüncelere eşlik etmesi gibi. Doğumlar, ölümler, düğünler, ayrılıklar, yalnızlıklar hepsi aynı kozmik yapıda sürükleniyor. Bizler de içinde dönüp duruyoruz, kendi kontrolümüzde sanma gafletinde bulunarak. Oysa sadece verilene razı bir duruş bizimkisi.
Acının tarifini yapmaya çalışırken bile günler geçtikçe yaptığım yorumlar sürekli değişmekte.

Ben sabit kalamıyorum ki düşüncelerim kalsın. 3 gün önce Marmara’nın kıyılarındayken şimdi yine aynı sıcak havayı solumaktayız. Sıcakta daha iyi çalışmıyor insanın kafası. Kelimeleri daha donuk, fikirleri daha belirsizce dolaşıyor.
Endorfin azaldıkça bulanıklık da terk ediyor bedeni. Daha net şimdi her şey. Savaşlar veya afetler sonrasında insanlarda beliren anlaşılması güç bir gerçeklik vardır. Normalde parmağınızın kesilmesi bile önemliyken , onlarca cesedin etrafında umarsızca döner yaşamak adına bir şeyler yaparsınız. Gerçekçilik ve kabulleniş başlıyor.

Tablo daha net, acı daha elle tutulur hale geliyor.

Acılarımızı acı, kayıplarımızı önemli yapan yine bulunduğumuz yapı, dünyamızın içeriği sanırım. Nasıl bakarsak öyle görüyoruz. En çok söylenen şudur gidenlerin, bitmiş hikayelerin ardından.

‘Hayat devam ediyor’.


Klişe bir cümle ama aslın net bir yansıması bu. Döngü devam eder.
Her doğum birbirine benzer, her çift evlenirken en önemlisi gibi hisseder kendini, her kayıp geride kalanlara manidardır. Hepsi aynı görünür ama hepsi bir o kadar farklıdır. Ortak olan tek duygu varsa o da umuttur.
Yeniden güneşin doğacağına, çarkın döneceğine, hikayenin yerine yenisinin yazılacağına dair umut. O herkeste aynı galiba. Size bir hikaye. Umuda dair.
Okurken bir tavsiye ‘Jacqueline Du Pre- Chopin op 65 yorumu’.
Birlikte güzel gelir.



“Küçük İstavrit
Küçük istavrit yiyecek bir şey sanıp hızla atıldı çapariye.. Önce müthiş bir acı duydu dudağında.Gümbür gümbür oldu yüreği Sonra hızla çekildi yukarıya.Aslında hep merak etmişti denizlerin üstünü , neye benzerdi acep gökyüzü.Bir yanda büyük bir merak ,bir yanda ölüm korkusu.Ne çare balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu küçük istavrit anladı, yolun sonu..
Koca denizlere sığmazdı yüreği , oysa şimdi yüzerken küçücük yeşil leğende cansız uzanıvermiş dostlarına değiyordu minik yüzgeci..İnsanlar gelip geçtiler önünden, bir kedi, yalanarak baktı gözünün içine, yavaşça karardı dünya başı da dönüyordu. Son bir kez düşündü derin maviyi beyaz mercanı bir de , yeşil yosunu.
işte tam o anda eğilip aldım onu..! Yürüdüm deniz kenarına
bir öpücük kondurdum başına,iki damla gözyaşından ibaret sade bir törenle saldım denizin sularına.Bir an öylece bakakaldı.! sonra sevinçle dibe daldı gitti, tüm kederimi söküp atarak teşekkürü de ihmal etmemişti.Birkaç değerli pulunu, elime avuçlarıma bırakarak...
balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme sorar gibiydiler, neden yaptın bunu niye…
"bir gün" dedim
"bulursam kendimi yeşil leğendeki küçük istavrit kadar çaresiz, son ana kadar hep bir umudum olsun diye."