Sokak Çocukları

Gün Perşembe, vakit öğle vaktiydi. Namazdan çıkanları izliyordum. Sultan Ahmet camisinden orada üç dört kişi dileniyorlardı ve açlardı. Onlara yardım eden hiç, hiç kimse yoktu. Hatta para bile veren…
Neden onlar terk edilmiş, neden onlar bakımsızlar? Bunlar kimin suçu? Yine insanlarımızın suçudur bu. Analar çocukları doğurup niye bir caminin önüne bırakıyor? Neden binlerce çocuk sokaklarda yatıp kalkıyor? O binlerce çocuğun suçu ne? Doğmak mı? Hayır, o çocuklar yaşamak için doğmuşlardır, acı çekmek için değil. Küçük yaşta o çocukların psikolojisi ne durumda bilen var mı? Yok, bu olaylar nerde yaşanıyor biliyor musunuz? Nerede olabilir ki tabiî ki şehirlerde. İşte o şehirlerde öyle karanlık işler çevriliyor ki… haddimiz haberimiz yok. Zengin çocukları da var tabii oralarda. Bunlar özel okullarda okutulup, her istediği yerine getirilen çocuklar. Zengin çocukların babasına desek ki; ‘Fakir, sokak çocukları için bir ev yapacağız biraz yardım edin’ desek yardım eden olmayacaktır. O sokak çocuklarının suçu ne? Hepsi insanlar bunların işte. İnsan çok ama çok… yaşlı, genç, çocuk, fakir, zengin vb. bir çok insan var. Bir de gençlerimiz; tiner ve bally çektiği biliniyor. Bu gençler neden çekiyorlar zehirleri? Çünkü onlar işsiz ve çalışmak istiyorlar. Ama iş yeri yok, çalışma imkanı yok. Okullar açılıyor, hastaneler yapılıyor iyi de neden fabrika yapmıyorlar? Nüfusumuz her gün artmakta. Her doğan çocuk bugün için bir işsiz sayılmakta; eğer okuyup bir iş sahibi olmazsa tabii. En büyük şehrimiz olan İstanbul. Ne işlenecek bir tarla var ne de boş bir arazi. Hayat neden acımasız? O çocukların günahı ne? Zengin çocukları hayatlarını yaşasınlar ama gerçek hayatı öğrenmeden…
Gerçek hayatı yaşayan sokak ve camiye bırakılan çocuklar… Onlar hayata başlamadan gerçek hayata atanmışlar… İşte bu yönden şehirde hayat bir felç durumundadır.