Ne zamandır yazmayı düşünüyordum. Kısmet bu vakte imiş.’Dua ve Hayatımızdaki dualar’.Bu duaların medeniyetimizdeki yeri üzerine düşünmek ve bu düşüncelerimi dostlarla paylaşmak istedim.

İnsanların bugünkü kadar birbirlerine yabancılaşmadıkları zamanlarda sanırım şu kelimeleri daha şuurlu kullanıyorduk: Hayırlı sabahlar, afiyet olsun, hayırlı akşamlar, geçmiş olsun, hayırlı olsun… Sözünü etmek istediğim artık bu kelimeleri hiç kullanmadığımız değil; daha az kullandığımız ve belki de sözün büyüsünü yitirmesi. Artık muhatabımızda sıcaklığını, yankısını bulamaması, rutinleşmesi.

Bilmiyorum ama yukarıda sadece bir ikisini aldığım bu ifadelerin birbirimiz için birer dua olduğunu düşünüyorum. Söylenirken de bu niyetle söylenmesi gerektiğine inanıyorum.

Kanaatimce eğer bu niyetle söylersek daha olumlu yankılar bulacağımıza, daha içten, daha candan bir karşılık alacağımıza inanıyorum.

Hayatın bizatihi kendisini dua olarak algılayan o eski medeniyetimizle farkımız galiba niyet.

Duaya en güzel karşılığı veren zata emanet olun.