Küçücük bir kız çocuğu, henüz ilkokul çağlarında, adı ‘Esila’.
Çocuk parkındaki bankta, kocaman masum gözleriyle etrafa bakıyordu. Yanına yaklaştım. “Merhaba” dedim, “Oturabilir miyim?”
Elimdeki simitin yarısını ona uzattım.
“Arkadaşın yok mu senin?” dedim, “İstersen arkadaş olabiliriz, benim de hiç arkadaşım yok.”
Dikkatlice yüzüme baktı ve kocaman gözlerine inat minicik ellerini sol gözüme yaklaştırdı. Parmaklarıyla araladığı gözümün içerisine dikkatlice bakmaya başladı, bir şey arıyor gibiydi.
“Eğer” dedi, “Gözlerinin içinde kendimi görürsem, beni seviyorsun demektir, o zaman arkadaş olabiliriz.”
Ona bıraktım gözlerimi… Ona bıraktım kendimi, yüreğimi...
Gözlerimin içine baktı.
“Beni seviyorsun” dedi, kollarını boynuma doladı.
Gözler yalan söylemez, bilirim… Çocuklar da…