Sandım ki yaşarmış ölüler hafızalarda
Şarkılarla doğarlarmış yeniden.
İnadına güneş açarmış,
Kan serpilmiş karlara
Kahramanlar yerlerde durmazmış;
Gözlümüzün en kıymetli yerinde
Durmaksızın aydınlatırmış karanlık gögeleri.
Hani şimdi yoksunuz ya...
Böylesi bir vurdumduymazlıkta
Unutulmuşlukta, korkaklıkta
Nefes alır olmuşuz
Yaşamamışız insancasına
Sevgiyle bakmayı öğrenemediğimiz gibi
Bilememişiz saygıyla eğilmeyi
Açıyor mu çiçekler?
Can verir mi bu topraklar ,
Umutlu yüreklere yeniden?
Onlar bize kucak açtı..
Nihayetinde kucaklar kanla doldu,
Kirle karardı
Fark etmez yine de..
Çünkü yaşayacak her şeye rağmen
Belki bir mor çiçekte
Bir yeşil yaprakta
Bir gözde, sıcacık elde
Bir kaldrım kenarında
Veya bir kağıt kalemde
Uğurunu, onurunu koruyan bellekler


Uğur Mumcu Anısına