Aynaya baktığımızda gördüğümüz yansıma gerçekten bizim midir?
Ruhumuzun yansıması mıdır yoksa, görüntümüzün mü?
Şüphesiz bir çoğumuzun ruhuyla görüntüsü arasında uzun bir köprü vardır. Belki hiç geçilemeyecek kadar uzun. Kimse görüntümüze bakarak ruhumuza ulaşamaz. Ya da ulaştığını sanarak kendisine göre ruhumuzu oluşturur. 'Öteki' bizim neyimiz olur o zaman? Bize mi kalmalı yoksa kimse keşfedememeli mi? Keşfedilememişliğin verdiği hazla çok daha mı gizemli oluruz? Ya da öyle mi sanırız kendimizce?
Bazen kendimizi farklı bir insan gibi hissettiğimiz olmaz mı? Aynaya bakıp kendimizi incelediğimizde bize geri dönen yansımanın farklı olduğunu hissettiğimiz?!?!
Pek çok kişi gözlerini kapayıp kendini tarif edebilir mi? Yoksa o an içinde bulunduğu psikolojik duruma bağlı olarak mı yapar tarifini?
Neden insanlar 60 yaşına gelince "hala ruhum genç ben gencim" diye bir cümle kurma ihtiyacı duyarlar? Onlar aynaya bakınca yüzlerindeki kırışıklıkları görmezler mi?
Eğer öyleyse ruhla yansımanın bir alakası olmaması lazım değil midir? İnsan göründüğü yaşta mıdır yoksa hissettiği mi?
...................................................
Peki biz neden görünüşe göre yargı yürütürüz her zaman?
Görüntümüz ve ruhumuz aynı olsaydı bu kendi başımıza tek bir çizgi halinde var olmanın hafifliğiyle ortaya çıkmış bayağılık olmaz mıydı? O zaman birini sevdiğimizde "Ben ruhunu seviyorum" diyebilir miydik acaba?!?!
Toplum ikiye bölünürdü; güzel ve çirkinler diye. Kötüler hemen anlaşılır, kimse onlara yaklaşmaz, hayat kaçınılmaz bir tek düzelik halinde akıp giderdi şüphesiz.
Peki yaşam günlüğünde dayanılmaz kelimesi olmaz mıydı hayat? Her gün farklı sayfaya aynı kelimeyi yazmak gibi...