Güzel annem ninnilerin dünde kaldý
Artýk savaþa uyanýyorum her sabah
Oynadýðým en güzel oyun savaþ oyunu
En güzel paylaþýmým ise kavga
Saklambacým korkulu kaçýþlar oluyor
Sobelenen, bir tüfeðin namlusunun ucunda sönüp gidiyor.

Senin yerine
Kaosa sarýnýyorum her gün anne
Saatlerim kýzgýnlýk ve öfkeyle dolu
Dilimde savrulan küfürler kekremsi bir tad
Önümde haksýzlýklar alýp baþýný gidiyor...


Ne zaman senden kalma bir gülücük yakalasam
Ardýndan mutlaka gözyaþý geliyor
Siyahlar aydýnlýðýmý çekip götürüyor
Beklemenin anlamý yok; giden dönmüyor.


“Vakit doðma vaktidir
Uyan ey kýrýlgan kalp
Sarýn yaralarýna,
Okþa, sevginle ilaçla
Elbet birkaç damla olacaktýr çýkýnýnda”
Sözlerini hatýrlamak bile fayda etmiyor

“Ben” doluyor düþüncelerime:
Her þeyi býrakýp gidesim geliyor
Bencilliðin savruk kahkahalarýna aldanmak istiyorum
Ve “Ey ölüm” diyorum
Hayatýn bu güzel baharýnda


Gözlerim doluyor anne
Sesin uçuþuyor rüzgârýn kanadýnda:

“Duy beni, beni duy yavrum
Yaralarýn sarýlmaz
Nasýrlarýn yumuþamaz
Ama ne olursa olsun bebeðim
Bu dünyadaysan
Varsýn
Ve sen fark etmesen de
Varlýðýnla nice yaralara ilaçsýn.
Ve sýrf bu yüzden
Bilmediðin pek çok ya da pek az kiþinin kahramanýyken
Kendi arzunla buralardan çekip gidemezsin...”

Sonra sus pus...

Çözüm deðil ama öyle oluyorum
Susup tüm kirlerimi kusmak istiyorum
Bütün kýrýklarýmý çýkarýp atmak
Kýzgýnlýðýmý çöpe atýp
Yeniden gülümsemek istiyorum.

Olmuyor anne
Yapamýyorum

Çözüm bulamadýðým katliamlar
Yarasýný saramadýðým çocuk yürekler
Dindiremediðim gözyaþlarý geliyor aklýma

Ve “pes” deyip
Savaþýn ortasýnda çýrýlçýplak kalýyorum.

Kurtar beni anne
Artýk donuyorum...