O yıl Annem ve Babam Hacca gitmişti. Beni ve ağabeyimi vefakar Reyhan Ablamlara emanet etmişlerdi. İlk defa onlardan ayrı kalıyorduk. Ve Annemin varlığını öyle arıyordum ki, gün geçtikçe özlemim daha da büyüyordu.

Ben, Anneme olan özlemimle yanarken, ablamın kocası(onu hiç sevemediğimden Enişte demek gelmiyor içimden) bir keresinde yaramazlık yapmış olmalıyım ki(ama hatırlayamıyorum) avlulu evimizin alt odasında, gırtlağıma bıçağı dayayarak, beni keseceğini söyledi.

Hazreti İbrahim’in, oğlu İsmail’i Allah’a adak olarak sunma hikâyesini duymuştum. Orda bıçak taşı peynir gibi kesiyordu. Ama İsmail’in boynunu kesmiyordu ve Allah Cebrail aracılığıyla bir koç gönderdi İbrahim Aleyhisselama. Adak kabul edilmiş ve Yaradan bunun için koç göndererek bundan gayrı kurbanlık olarak koç kesimini bahşetmişti insanlara.

İyi de bu herif benim babam değildi ve böylesi bir olay peygamber devrinde son bulmuştu. Neden gırtlağıma bıçak dayamıştı? Anlam veremedim...

Korkmamıştım nedense. Galiba korkuyu henüz idrak edemediğim zamanlardı.

“Seni keseceğim,” dedi.

“Beni kesersen polisler seni hapse atar," dedim, masumane bir şekilde.

Sonrasında ne konuştuk, bilmiyorum. Hatırlamıyorum. Boynum kesilmemişti.

Annemler Hac dönüşünde bir sürü hediyeyle geldiler. Nasıl da özlemişim Annemi. O da bizleri tabii ki. Yanaklarımı defalarca sesli sesli öptü. Doya doya sarıldık birbirimize. Hediyeleri çıkardı sonra. İçlerinde bir de saat vardı. Otomatiklerden. O zamanlar iki tür saat vardı: biri kurmalı, diğeri otomatik. Kurmalı saatlerden daha lüks oluyordu bunlar. Nasıl sevinmiştim. Bileğime de kocaman ve ağır gelmişti ama olsun; şıktı, parlıyordu nikelajı. Büyüdüğümü hissettiriyordu. Çok kısa bir zaman sonra o saati açıp kurcalayacak ve bozacaktım. Sonra da üzülecektim.

Evimiz çok kalabalıktı. Herkes bizdeydi. Annemin ve babamın elini öpmek için yarışıyorlardı. Hacer-ül Esved Taşı’na dokunmuştu elleri. Hacı olmuşlardı ve o taşa dokunan eller öpülüp tavaf edilirdi. Bana da avucunun içini öptürmüştü annem. O elinin avucuyla dokunmuştu Hacer-ül Esved Taşına. Herkes kutsal diye bir şeyler istiyordu. Kimi tespih, kimi seccade, kimi o topraklardan bir şey olsun da, ne olursa olsun…

Ortalık yatışınca annem bizlere baktıkları için Ablamlara teşekkür etti ve bir yaramazlık olup olmadığını sordu. Ablamın kocası söyleyeceğimi bildiğinden, benden önce davrandı ve beni bıçakla sınadığını, cesaretimi ölçtüğünü, hiç korkmadığımı, çok yiğit biri olduğumu vs. anlatıp durdu.

Şaşırmıştım. Yüzüne bakıyordum ve koca herifin o yaşta gülerek yalan söylediğine tanık olmuştum. Hiçbir şey söyleyemedim Anneme. Susup kaldım.

Daha sonra dünyalar güzeli Sultan Ablam geldi. Üçüncü çocuğuna hamileydi. Karnı burnundaydı. Annemin elini öptü, Annem de onu. Annem:

“Hacdayken rüya gördüm Sultan, bir oğlun olmuştu,” dedi, güler yüzle. Gözlerinden mutluluk saçılıyordu. “Sarışın, kıvırcık saçlı. Adını Tarık koydum.”

Ablam kısa süre sonra doğum yaptı. Bir oğlan doğurmuştu. Aynen Annemin söylediği gibi. Adını da Tarık koydular.

Herkes gibi ben de merak ediyordum yeğenimi. Dayı ve amca ünvanlarını daha önceden aldığımdan dayı olma heyecanım yoktu. Ama bir yeğenim daha olmuştu ve bu çocuk Hac sırasında Annemin rüyasına girmişti. Annemin tarif ettiği gibi miydi? Nasıl bir şeydi?

Annemin elini tuttum ve Ablamların evine doğru yola koyulduk. Avlusu küçük ama birden fazla kiracının paylaştığı evin, onlara ait İki odalı bölümün ikinci odasında, üzeri tüllerle örtülü, mavi boyalı, tepesinde parlayan bir nazar boncuğu olan metal beşiğin tepesine üşüştük. Sadece biz değildik, bebeği merak eden; komşu kadınlar da gelmişti. Tülü kaldırdı Ablam. Şok olmuştum. Sarışın kıvırcık saçlı bir çocuk bekliyordum ama bu bebek kıvırcık saçlı olmadığı gibi saçı da yoktu (Sonradan öyle olacakmış, bilmiyordum bunu). Kıpkırmızı bir bebekti. Kadınlar bebeği görünce, birilerine benzetmek zorunda hisseder gibi:

“Ayni babasına benzi. Şıp demiş babasının burnından düşmiş.”

“Kör olmiyasan, ma görmisen? Kaşi gözü anasi, ağzi burni babasi.”

“Yok lé valla babasına benzi.”

“He burni anaya çekmemiş, büsbüyüktür.”

"Olsun, erkektir..."

…

Şuna benziyor, buna benziyor, şurası eğri, burası büğrü… Kadınların, bebeği birilerine benzetmek zorunda olma çabalarına anlam verememiştim.

Kadınların söylediklerini ölçüp biçiyorum, bir sonuca çıkamıyorum. Bir bebeğe bakıyorum, bir eniştemin duvarda asılı Elvis Presley pozuna, o resimdeki buruna odaklanıyorum; o bebeğin, o burundan nasıl düştüğüne anlam veremiyorum. Bebeğe bakıyorum ne kaş var bebekte, ne de gözleri açık. Uyuyor bebiş. Nasıl kaşı gözü benzetebiliyorlar anlayamıyorum. Kendimce ben de benzetmeye çalışıyorum ama ne anneye benzetebiliyorum ne babaya. Bunlar nasıl benzetebiliyorlar, benim göremediğim ne var, ben neden bu kıyaslamaları yapamıyorum. Korkunç bir eziklik duyuyorum. İşte ablam, işte bebek. İkisine de bakıyorum ama benzerlik bulamıyorum. Duvarda Eniştemin yakışıklı pozu, önümde bebek. Karşılaştırıyorum ama bir türlü benzerlik kuramıyorum. Özellikle kocaman bebeğin o küçük burundan nasıl düştüğüne takılıp kalıyorum.

Aklım, mantığım hep orda kaldı. Kendimi aptal gibi hissediyordum. Nasıl onların gördüklerini görememiştim? Nasıl onların benzetmelerini, ben de ayırt edememiştim? Bebeğin burundan düşmesine mantığım neden yenik düşmüştü?

Büyükler kadar zeki ve iyi gözlemci olamamanın ezikliğiyle Annemin elini tutarak, evimize gittik.