Yaþam Ne kadar acýmasýz deðil mi..?
Bazen anlatamayýz yaþadýðýmýz mutluluðu...
Bazen de kaybolan iki göz oluruz gözyaþlarýnda...

Gözlerimiz yaptýðýmýz hatalara takýlýr,
Yaþadýðýmýz aþklarýn gözyaþýyla dolu sayfalarýnda...
Yüreðimizde dudaklarýmýza yansýyan hüzünlü bir burukluk,
Dilimizde söylemeye yüzümüzün olmadýðý, keþkelerimiz olur bir anda.

Bir bakarýz ki onca zamandan sonra koca bir yalnýzlýk var etrafýmýzda.
Yalan sevgilerin peþinden koþmaktan yorulmuþ dizler,
Her yediði tekmeden sonra aðrýyan bir kalp,
Sahte bakýþlara kandýðýna isyan eden,
Ve geleceði görememiþ iki göz...

Evet..! Artýk sadece bunlar vardýr elimizde...
Oysa ki tek istediðimiz sevgimizi hak eden bir kalp,
Sabah kalktýðýmýzda bakýp; iyi ki varsýn diyeceðimiz bir yüz,
Öldüðümüzde yüzümüzde dolaþacak sýcak bir el,
Ve gözyaþlarý arasýnda yanaðýmýza konacak bir veda busesi DEÐÝLMÝ...?
Çok mu þey istedik acaba hayattan.?
Hiç mi hak etmedik sýcak bir sarýlmayý.?
Hep yanlýþ kiþiler için mi akmalýydý gözyaþlarý.?
Her zaman ayrýlýkla mý bitmeliydi yüreðimizde büyüttüðümüz sevdalar.?

Kimsenin Cevap veremediði bir kaç soruydu iþte kalemimden dökülenler.
Sanýrým þuan çoðumuzun sýzlayan bir vicdaný,
Ve gözünün önüne gelen bir ayrýlýk zamaný var..
Herkesin öldürdüðü bir sevgisi var benim ki gibi,
Herkesin bir günü var içini sýzlatan,

Kendi elleriyle yalnýzlýða ittiði bir aþk var haince.
Bu yüzden aðlamýyor mu yüreðimiz sessizce...
Bu yüzden korkmuyor muyuz yalnýzlýktan,
Gün karanlýða döndükçe...

Bir gün..!

Belki...!

Bir yerde...!
(þimdilik belli deðil yazarý)