Düþün ki zifiri bir karanlýða düþtün ya da düþürüldün.

Oysa cesaretin var, gücün kuvvetin yerinde, için berrak ve aydýnlýk.

Karanlýða sýzan ne bir ýþýk, sana hitabeden ne bir ses, ne bir nefes var.

At izinin it izine, tozun ise dumana karýþtýðýný, genzini yakan aðýr ve kirli havadan tahmin edebiliyorsun sadece.

Uðultular içindesin.

Elini attýðýn her dal çürük, bastýðýn yerler ise kaygan.

Oysa varlýðýndan kendi varlýðýn kadar emin olduklarýn var yerli yerinde.

Güneþ var, ay var, temiz hava, serin þelaleler var…

Renklerle bezenmiþ bir hayat var uzak olmayan yerlerde.

Ancak, þu an bir baþka gerçekle karþý karþýya ve zifiri karanlýkdasýn.

Paris’de yaþanmýþ bir hikayenin tam da zamanýdýr belki, o an hatýrlamak için;

« Fransýz köylüsü zorunlu olarak Paris’e gider. Yer altýnda metro bekleyen kalabalýk ve uðultu
arasýnda, duyduðu bir sese yönelerek etrafýndakileri susturur. Kuytu bir köþede öten çekirgeyi
bulup eline alarak gülümser. Bu uðultuda nasýl çekirge sesini duyduðunu soran meraklýya bakarak,
cebinden çýkardýðý bozuk parayý beton zemine fýrlatýr. Çýkan sese onlarca þehirli dönüp bakar. Anlaþýlýr ki, her insanýn algýlamaya ayarlý olduðu bir ses vardýr. »

Oysa sen zifiri karanlýkdasýn ve sesine yöneleceðin öten bir çekirge bile yok.

Halbuki kitaplar, teoriler, öðretmenler… sana, her zor durumdan mutlaka bir çýkýþ yolu vardýr dediler.

Evet doðru söylediler.

Çünkü her insanýn yüreginde duyacaðý bir ses, alnýnda hissedebileceði bir ýþýk vardýr.

Onlar alýrlar seni karanlýklardan, geçirip emin yollardan, ulaþtýrýrlar istediðin adrese.

Çünkü insanlýk, günü kurtaran, kendine yer yapan, duyduðu her ses’e koþan, mevcut olana tapanlarýn tersine, yüreðindeki çýðlýðý, alnýndaki ýþýðý hissederek, karanlýklarý delenlerin þanlý yürüyüþleriyle yol almýþtýr.

Bunca kargaþada, yüreðindeki sesi, alnýndaki ýþýðý hissedenlere selam olsun.