Toyluk bazen onlarcasýnýn elini tutmuþ gibi,
Bir "adam tokluðu" yaratýr insanýn içinde.
Ben,tokluk sandýðým bu duygunun,
Çocuklarýn oyuna doymadýðý kadar açlýk olduðunu,
Seni öpünce anladým...
Elinde bir gül ile karþýladýðýn her sabah,
Seni dýmdýzlak sevdiðimi anladým.
Keþke diyorum hepsini koparmasaydýn o güllerin
Birazýný bugünlere býraksaydýn..

Bütün endiþelerimi rüzgarda sallandýrýp
Çýrýlçýplak seviyordum seni.....
Yedi baþlý ejderhadan korkmayan karýnca sanki,
Babamla savaþlarým,annemle anlaþmalarým,
Senin uðrunda kendi tarihimden vazgeçiþ bir þerefti.
Biliyordum ki;deliksiz inciler kadar deðerliydim.
Numunem yoktu,aslýmý sende býrakmýþtým...
Günü,geceyi kýrmýzýya boyadýk gül rengi,
Boðulup boðulup kýrmýzýlarda,
Kurtarýyorduk birbirimizi sarmaþ dolaþ...
Ah o ateþ-baz güller!
Keþke diyorum hepsini koparmasaydýn o güllerin,
Birazýný bugünlere býraksaydýn...

Usanmadýn gül soyuna verdiðin zarardan.
Ev sahibin Meliha Teyze þikayetlense biraz,
"Gül hýrsýzý çoðaldý bahçe duvarýný yükseltelim teyzecim!" deyiþin,
Yüzümü en az güller kadar kýzartýyordu...
Keþke diyorum hepsini koparmasaydýn o güllerin,
Birazýný bugünlere býraksaydýn...
Ayný evin içinde saklambaç oynadýðýmýz,
Balkan kokulu bulutlarý yataðýmýza misafir ettiðimiz,
Kireçten yüzlerimizle seyrederek birbirimizi,
Konuþurken kanadýðýmýz bugünlere...
Birinden hiç ayrýlmayan dudaklarýmýz,
Ayný su bardaðýna deðerken sadece,
Ayný evin içinde yýllarýn hatýrýný güderken,
Ýnceliklerimizin birazýný bugünlere býraksaydýk keþke!
Keþke diyorum hepsini koparmasaydýn o güllerin...