Depresyon çocuklardık biz
Mutluluk, elması çürük olan bir elma şekerine benzerdi bizde
Acı çekerdik
İlk aşklarımız da yalandı, sona kalan ise zaten asla olmazdı
Çöpten adamlar çizmeye yoktu kalemlerimiz
Başka hayatları ‘mış’ gibi kovalamaya bayılırdık en çok
Baygınlık verecek derecede trajediydi çünkü hayatımız
‘o’ gibi olmak isterdik ; özgüven ne bilemezdik
Yalandan şişiren yoktu bizim egolarımızı
Acı kanırtarak girerdi derimizin altına da biz yine zevk alırdık
Ucunu yakıp emdiğimiz şeylere ‘sigara’ adını takardık
Zor olurdu kahroluşları kentin;
Bir alev yanar düşerdi göğsümüzün üzerine
Yalancı sevinçlere aldanır, aldanır da en özel sanırdık kendimizi
Arkamızdan işler çevrilirdi
Aptal rolü oynamaya bayılırdık belki de
Hiç kabullenemezdik sevdiğimizin yanlış olduğunu
En yanlış biz olmalıydık
En adi, en kirli fikirler biz de barınır zannederdik
Tırnaklarımızın siyahı yüreğimize de işler diye beklerdik
İnsanlar öyle iyi, biz öylesine çirkindik ki
Göremezdik aynaya bakınca bir şey
Zaten aynaya bakmak büyük cesaret işiydi
Bakabilenler intihara sürüklenir , yokluğunun hiçliğe yuvarlanmasını temenni ederdi
Üzülmek ibadet görevi alırdı vakti gelince
Arabeske zıt, tempolu şarkılar çalınırdı kulağımıza bir yerlerden
Acı çeken biz olurduk, başkasının yarası kanarken
Sevda sözleri yazardık, yaşanmamış sevdalara adanan
Şizofreni, paranoya, obsesyon…
Bize göre değildi tüm bunlar belli ki
Biz olsa olsa kuruntu yapardık, bir tutam da kıskançlık
Hırçınlaşmak isterdik, can yakmak isterdik
Kahpe sevgiliyi bıçaklayıp kaçmak isterdik
En faili meçhul cinayetlere tanık olmak isterdik de,
Hiçbir haltı beceremezdik nedense
Dört mevsim masalları anlatırdık birbirimize
Bahar dediğimiz şeyin bir de ilkinin olduğunu duymuştuk bir yerlerden
Çiçeklerin açıp, dalların tomurcuklandığı bir ‘ilk’
Sorun şu ki; biz fazla ‘son’lara kalmıştık
En sona öyle layıktık ki ‘ilk’ ini hiç yaşamamıştık
Çığlıklar duymuştuk evin arka odasından,
Yetişememiştik hiç geç kalınan nefeslere
Geç kalmak en büyük lükstü bize
Ölüm istediğimiz anda hiç uğramazdı bedenimize
Çağırırdık, oturur beklerdik
Tutturacağımız ağıtları bile hazırlardık önceden
Ama o hevesimiz de kursağımızda kalırdı
Ölüm hiç yardımcı olmazdı bize…
Depresyon çocuklardık biz…
Öylesine…