aşk, ruhumu bu denli kanatan. iç kanama benim hastalığım. tüm düşüncelerimi kemiren bir kanama. mantıkten uzaklaşıyorum ve anlık farkındalıklar hariç, mantıktan ne denli uzak olduğumu anlayamayorum bile.
aşkıma okardar uzağım ki bir zindanda gibiyim.ne kadar koşsamda zidan duvarları çapıyor, pencereye bakıyorum, tırmanacak biyer arıyorum. dışardan bir soluk almak istiyorum ,belki aşkımın kokusu geçer pencereden bir soluk dahi olsa hücrelerime işler diye.bir nefeslik avuntu bile bulamıyorum.çaresizim.ölmek istiyorum.bu hayattan kaçıp bu acıları bir daha duymamak üzere yok olmak. ağır geliyo bu acı.
kendimi öldürmeyi denedim.ama kendimi öldürcek güçte bir darbe vurmadım vuramadım kendime.yaşama iç güdüsü diyorum buna yada aslında verdiğim karar ölüm değildide insanların ne kadar acı çektiğimi anlamalarının yoluydu.anlamıyolar ama acımı anlamıyolar.ruhumu çözemiyolar.
bende ruhumu akıtmaya karar verdim. iç kanamamı dış kanama yaptım elime geçen bir iğneyle. etim acıdı nefesim durdu acıdan tıpkı düşüncelerimin durduğu gibi. sonra maket bıçağıylakesmeye başladım kolumu hemde, herkes görebilsin diye.ama soranlara genede kedim yaptı dedim. gene kanayan ruhum diyemedim.deli der bir tımarhane kaparlar diye korktum.ruhumun zindanıda birde gerçek denebilcek demir zindanlara kapatılmak cehennem bu olsa gerek.
kesikler acımı paylaşmama sebep olamadı.ama kendime verdim bu fiziksel acı ruhumun acısını hisetmemi engelliyor.ruhum derinden acıyor öyleyse etimi daha derin kesmeliyim. canım çok acıyor yara derinleşirken kan basıncım tansiyonum soluk alışım hepsinin akışı bozuluyor.kanım akıyor akıyor akıyor ve o boşaldıkca ruhum acılarından arınıyor.