Sırtımdaki yara
Rüzgar’a karşı bir adım daha atmıştım.’’Elvedalar’’ gözlerde daha fazla yaşanmaya başlıyordu. Uzun zamandır İstanbullu olduğum düşüncesi sırtıma uzun çizgili bir yara yapıştırıveriyordu.Kumsal geceleri kalabalık şehirlerden uzak kalmamı istese de , sırtı duvarlara yaslı kalbim sıva çatlaklarından bihaber ,kahverenginin ela rengine dönen gözlerine adımlarını gittikçe azaltıyordu.Yukarıdaki birileri ‘’sarhoş olan bedenin değil,kalbin’’ diye seslense de,ruhumdaki inanç sadece ‘’kader’’sözcüğünden ibaretti.Mitolojide ‘’din’’ sayılan yıldızlara bakıp ,yanımda oturan kızın güzelliğinden kendimi alıkoyamayacağım sanırım.O sahip olduğu tüm sayfalarla yazı yazdığım kaleme sahip çıkmamı emrediyordu.’Yanında özgür olmak ,ne güzelmiş’’demeyi her zaman isterdim.Fakat ‘’ özgürlük’’ denen şey artık %11 alkol oranının içinde saklıydı.Yaşanılan her ne varsa ‘’keşke’’ sözcüklerini hak ediyordu.Ve keşke ‘’aşk’’ yaz aylarının terbiyesizliğine ait bir fısıltı olarak kalsaydı. Ona saygı duyduğumu ve bunun hiçbir zaman değişmeyeceğini bilmesini isterim.Bu bir danışıklı dövüş… Ne ben onu tanıdım,ne de o beni hissetti. Papatyalar karşı cinsin üzerine yağıyordu.Fikirlerim ise tanıdığım güzel ela gözleri karşısında haksız olduğumu bir kez daha ispatlıyordu.
Sırtımdaki derin uçlu yara ,uzun araçlara binmeye izin vermese de ...Şu anda yoldayım.
Bir ‘’veda’’ sözcüğüne ne kadar yakınsam hayatta ,gözlerindeki gülücüğe o kadar uzağım.Zannettiğim mevsim baharları nedensiz bir gökyüzü resmiydi.Oysa ki çizdiklerim ise seni benden ayıracak kadar acımasızdı.