Aklınca gece,
Yeni yitik zaman avuntularına sürecek beni.
Aklınca, nereye dokunsa zifir siyaha boyadığı ellerini
Bana da sürecek.
Öyle ki, ben şeffaftan da öteyim
Bilinmezden de öte.
Dokunamaz,
Dokunsa da boyayamaz kendi renginde
Dokunsa da gece.

    Bu puslu gün
    Bu riyâ bulutlarının altında
    Kendiliğini bulan gece
    Kayıplarımlayım ben
    Ve de belki geceden siyah
    Ayıplarımla

    İt sürüsü gibi her biri bir yanda
    Düşüncelerimin.
    Ayrık göndergeli ruhlara tabiyim
    Ben hiç düşündüm mü ki
    “Ben” in kime gittiğini bileyim?
    Bir anamın
    Bir de çok anlamlı kaygılar önünde
    İki elini karnının üzerinde birleştirmiş
    Babamın umuduyum

    Yine de yönüm sana bakıyor
    Hangimiz kirliydi
    Hiç anımsamıyorum.

02'98