Bu bir fermandır...
Yarin en ince noktasından en belrisiz kuytulara atılan bir beyaz taştır.
Bu bir ışıktır...
Belirsiz yollarda kaybolanları karanlık koylara, taşlı yollarda kalanları kayalar diyarına götüren bir ışık.
Bu bir mutluluk beraatıdır...
Bu mutluluktan beraattır...

Sahil ucundaki deniz yıldızı gelen dalgalara küsmüştür. En içten dilekler diler sert dalgalara alıp götürülmek için...
Yaprak üstünden ağaç dibine düşmüş tırtıl azim diler yaradandan. Daha dokunmadığı yapraklar için bir kuvvet ister...
Yıldızlar kayarken gökte serinleyen güneşe sabah gelmez. O karanlık gecenin görünmeyen ufku ardında her ne kadar ışıklı da olsa dertleriyle kalır bir başına..Yalnızdır ve hç bir dost istemez yanında.. Sabah olmaz ona ama bilmez ki sabahları sabah yapan odur en sonunda..

Yavrusunu kaybetmiş ana yüreğinde duygular belirsiz işler..En olumsuz en ızdirabi hisler ana kalbinde gözlere bir yol bulur ve göz değirmeni öğüttüğü duyguları birer damla halinde al yanaklara boşaltır... Duygular öğütüldükçe gözde, sona inat duygular yeniden doğar. Ta ki ana yüreği durana kadar...

Ümitsizlik, pişmanlık ve ızdırap... Üç delik delinmiş dünya gibi olur insan. Yörüngesinden çıkar ve sonsuzluğun taşla doldurulduğu karanlık çukurda taşlara çarpa çarpa yontulur. Yontulur da sonu gelmeyen yolculuğun her adımında pişmanlığını, ızdırabını yaşar ve bunlardan dolayı ızdrap tüm acıları örter kendini gösterir karşısında...

Vurulmuş beyin kurşun girmiş gibi ızdırap akıtmakta...Kan gibi kırmızı değildir ızdırap rengi siyahdan öte siyah karadan öte karadır onun rengi..Çıplak gözle bakılamayacak kadar koyudur..


Ümitsizliğin bitmedi yerde pişmanlık başlar pişmanlığın yoğunlaştığı yerde ızdırap başlar..Ve başlangıç başlayınca bitiş yavaştan başlar...

Ağlamakta kör olmuş gözlere, bırakılıp unutulmuş sevilmişlere, kaldırılıp atılmış değerlere manidardır bunlar..
Bunlar bir gece yarısı iç titremesinin kağıda dökülmesidir...