Annemizden korkarýz, babamýzdan çekiniriz bizler korku kültürünün besleyip büyüttüðü büyüklerimizin eseriyiz.Olgunluk çaðlarýna geldiklerinde ise korkacak kimseleri kalmamýþtýr çevrelerinde ve artýk yalnýzdýrlar...yalnýzlarýn yalnýzý oluverirler... sorgulamaya baþladýklarýnda ise hayat zaten geçip gitmiþtir.
Oysa korkulacak ne vardýrki hayatta ölümmü? hiç sanmam korkunun ecele faydasý yok diye söylemiþ atalarýmýz, ölüm için söylemiþte keþke hayat içinde söyleselerdi o zaman hayattan korkmaz korkularýmýzla yaþamak zorunda kalmazdýk... Ben bu gece korkuya taktým sahi neden korkuyoruz bu kadar kaybedecek mevkileri, makamlarý, sakladýklarý sýrlarý olanlar korksun.Ben korkmuyorum Þair Mehmet Akifin'' KORMA'' þiiri gibi (HZ)'' Muhammed'' (s.a.s) dediði gibi korkma Allah bizimledir.Yüreðinde þüphesi olanlar korksun hepimiz günahkarýz; günahlarýmýzdan korkmak yerine; Allahýn engin rahmetine sýðýnmak bir çocuðun yaramazlýk yaptýðýnda annesine sýðýndýðý gibi bizlerde kul olarak Rabbimize sýðýnabiliriz o zaman ne gam, ne korku, ne þüphe, içimizi kemiren boþluklarla hayatý yakalmak ancak bir hülyadan ibarettir...

Firakýnla kavrulmak, çöl de yanmak ne güzel, derdimin dermaný olduðunu bilmek ne güzel, içimde hicranýnla tutþmak efganým ne güzel. Nefesinle tazelenen hayatýn baþlangýcý ne güzel.
Ol deyince olduraný tanýmak en güzel kul olabilmek ve sevdiðimize benzemek benzemeye heves etmek ne güzel.