YENİ BİR KÖPRÜ
O güne tekrar döndüğümde sır gibi saklanan güzelliklerin hepsinin bana hediye edilmediğini anlamıştım.Masum çocuk gülümseyişini ve elimdeki iri taneli bilyenin rüya sonrası irkilmesiyle gökyüzüne ulaşmasına tanık oluyordum.Yalnızlık deyimlerine alıştırsam iyi olacak kendimi… Artık yürüdüğüm eski yolların hiçbirinden geçmiyor,yenilerin ne zaman eskiyeceğini de bilmiyorum.Zamansız gelen bir vaktin gölgesinde arıyorum kendimi ,çıkmaz sokakların kaldırımlarına aşık oluyorum yokluğunun yarattığı gün dönümünde…Dünya’nın en yalın haliyim ve en yalın halimle yalvarıyorum cümlelerime… ‘Sensiz çağlayan bulvarları bana geçit vermeyecekse , zaten hayatın bana bir köprü kurmasını da beklemiyorum.’
Yüzümdeki umutsuzluğu , elimdeki boşluğu ,gözlerimdeki sıradanlığı zamanın bende mutlu olduğu gibi hızlı ilerlemesini isteyerek kazandım.Saatimin içi güzel bir göz büyüklüğünde , rengi ise hayatı yavaşlatacak asil bakışlarını sürdürüyordur buna eminim.Hayatta sadece kolumdaki saatin büyüklüğü kadar yer alıyorsun, ondan dünyalar yaratmayı öğrendim seni kaybettiğim günlerde…
Seni hatırlatacak şeyler bulmayı seviyor , seni hatırlattıkları için onları çürütecek kadar inançsız kalıyorum.Cümleleri ikiye bölüyorum; İlki seni ikincisi beni anlatsın diye. Yokluğunda sayfalarımda bile azalıyorum.Korkum yok olmaktan değil , ellerimi kaleme götürdüğümde seni anlatamamak sanırım .
Sıkı sıkıya tutmak isterdim düşlerimi ve başaramayacağımı bilsem de yalnız başıma karanlık, karlı gökyüzünde koca bir deniz’in üstünden geçmek isterdim.
Yokluğunun verdiği acıya sabır dilesem de .Hayatın bana bir köprü kurmasını beklemiyorum.Başaramayacağımızı bildiğimiz düşlerin üstüne gittiğimizde yara aldığımızı biliyorum.Onsuz koca bir deniz’in üstünden nasıl geçebilirim ki derim hep kendi kendine… ‘Başarmalıyım’ , yıkıntılarımın geri bıraktığı enkazı ayağa kaldırmak için … Düşünmeliyim yeni bir köprü nasıl yapılır diye?