Şiir bahçesinde esiyor yine esin rüzgarları.Kırılıyor en ince yerinden gül dalları. İnciniyor bülbülün ince dudakları.Öpmelerinden geriye bir yığın tarumar kalıyor.Ahhhh gül endamları yerlerde kan ağlıyor. Yeryüzü sularını ince çizgiler halinde yaralarından süzüyor. Bir sancı halinde yayılıyor vadiler boyunca nehirler. Çocuklar suların debisinde boğuluyor.Yüreğini yırtıyor çakıl taşlarının en keskin uçlarıyla anneler. Bir yürek kanayışı denizin kıyısına varıyor.Gün batımı vaktinde hayat kan kızılı bir manzara oluyor. Mor renkli kıyılar zambakların yalnızlığına dönüşüyor. Bir kız kızgın taşlarla oynuyor. Elleri yanık buğday tarlaları gibi cehennem kokuyor. Küçük kız bir yüce gönüllülük gösterip dünyanın taşlarını yerinden oynatıyor. Elleriyle ateşten duvarları yıkıp şiirsel duvarlar örüyor. Gül bahçesinde sarmaşıklar mısra mısra imge kokuyor.
Şair kanadında bir kuş kızın saçlarına konuyor. İkisi beraber hüzzam tadında bir şarkı dillendiriyor. Yaşlı ve olgun bir karga şiirin tam ortasına pisliyor. Dışkı kokuyor günün en verimli saatleri. Bütün gün karga kanadında ölgün düşler masmavi gökyüzünde dolaşıyor. Şiir kaçacak yer arıyor.
Şair şiirini bir karganın pençeleriyle yakalıyor. Ölüme dair dizeler dünyanın kırılgan yerlerinden akıyor. Sokaklarda cinayet işleniyor. Bir savaş Fırat nehrinin kıyılarında ansızın ortaya çıkıyor. Çünkü bu nehrin adı bütün sözlüklerde kan ağlıyor. Sağır ve dilsiz bir barış Mezopotamya’da kol geziyor.
Şair düşleriyle yetiniyor. Dişlerinin arasında tok sözler bir mine gibi akıyor. Gülümseyişlerinden şiirsel ışıltılar dökülüyor. Şairler ağız tadında bir hayatı kelimelerin tat veren kıvamında yaşıyor. Düş denizinde peynir gemilerini yürütüyor. Şair gönül tokluğunda bir Afrikalı gibi yaşıyor. Afrika çiçeklerini yürek obasına dikiyor. Şair en çok zenciye benziyor.
Gün batımı kızıllığında deniz yüzünün derisini yüzüyor. Martılar çığlıklar halinde denizin mavi gözlerine saldırıyor. Kan ağlıyor deniz. Dalga dalga yayılıyor acı. İnsanlar acılara boğuluyor. Anneler bir balık gibi çırpınıyor. Kızlar ve oğlanlar bir şairin dizeleriyle güneşin altın ışıkları altında can veriyor. Çünkü şair en çok zenciye benziyor. Beyaz tenli insanları göz yaşlarının sularına katıyor. Onları düş denizine sürüklüyor. Onları kum görmüş su görmemiş bir insanın özlemiyle yakarken denizin serin sularında atıp boğuyor. Şair zenci dolu bir hapishaneye benziyor.Ne yaşıyor ne de ölebiliyor. Hep karanlığa mahkum oluyor.