bir müddet susmak...
hiç psikoloji eğitimi almadım...işim gücüm matematik ve türkçeydi..ki hala öyle...
hayatı türkçe üzerine toplayıp çıkarmayı ve bölüştürmeyi seviyordum...sevgiler toplanıyor
sevgisizlikler çıkarılıyor...du...sorunlar bölüştürülüyor...çözümler çarpı çarpı
oluyordu matematiğimin sembollerinde...ve...
sözcüklerin sihrini keşfettiğimde üstüne de bunu psikolojiyle yanyana yazanları gördüğümde
hayranlığım susmak üzerine yoğunlaşır oldu...kelimeler öyle güçlü çarpıyordu ki beni
onun karşısında susmak en iyi cevap oluyordu...ve susmak aslında her zaman yanıtın
doğrusunu bulmayı karşı(n)dakine bırakıyordu...aslında işin can sıkıcı yanı suskunluğun
yanıtını bulmaktan öte karşı(n)daki olmak oluyordu işte bu da matematiğimin eksisi oluyordu..
üstelik yanındakiyken...
ve susmalar insana verilen en iyi cevap olmaktan öte bir anlama bürünemezken içimi
kırılmalar dolduruyordu sebepliydiler üstelik hak vermemek elde olmuyordu...
ama yanıtı en iyi olacak kelimeler de türkçemden o anda silinip silinip tuzsuz soğan misali
dil yakıyordu..ki dil eski türkçemde gönül anlamına düşüyordu...orhan babanın ya da
ferdi amcanın hoş kimin söylediği de o kadar önemli olmayanın "dil yarası bu" oluyordu...
ve
dil
yarası
bir müddet susmayı
gerektiren
en iyi yanıt oluyordu...
bence...
bir müddet susmayı da bilmek gerek...
sevgiyle...
15.01.2008
11:05