Bazen babasını özler erkek çocukları . Bıyığını özler. Kuvvetlice olan kollarını , tatlı sert gülümsemesini özler. Kaç yaşında olursa olsun , babasının çocuğudur o . Saçlarındaki beyaz sayılarına inat , sakalları terlememiş pürüzsüz bir çocuktur onlar babalarının gözünde.
Sonra babalar gider.
Çocukları baba olur
Ama çocukları özlemeye devam ederler babalarını ..
Bir yoldur gider babaya doğru . Hiç konuşamayacak da olsa , çocuklarını dinleyecek , duyacak olan babalar vardır. Soğukta , sıcakta , yağmurda , karda , iyi gününde , kötü gününde çocuğunun yanındadır . Görünmez ..Sessizce..
Siyah beyaz resimlerde kalmıştır ayakta duran halleri. En ‘’baba’’ duruşları resmedileli sanki asır geçmiştir. Ve dilin ucunda küfürdür oğlunun anılarının tercümesi.

Baba ? Ben baba oldum . Dede oldun ..
Kutlamayacakmısın hala ?
Daha ne kadar susacaksın baba ?
Daha ne kadar zaman rüyalarıma gelmeyeceksin baba ?
Oğlunun sana ihtiyacı var baba..
Konuşsana ...

Ölü babalar bile konuşur oğullarıyla ... Ama yitikse , dargınsa , kırgınsa konuşmaz .
Resmiyle konuşursun , o konuşmaz. Ölü olduğundan değil , kırgındır , sürgündür .. Ondan..

Babam benimle konuşmuyor
Şarkının dediği gibi ..
Bende bir resmi var
Yüzüme bakmıyor..