Göğe çıkan isa buraya gelsin.

Kendi çocukluğumu yüzüne işleyeceğim.

Anlatsın bana gökte bildiklerini

Çocukluğumu eline vereceğim.



Çocuktum

çocuklara uzak esvaplarımı satacak ülke yoktu gökte

yerde çocuk bulacak yer yoktu bende

belki bir kucak bulabilecek ellerim vardı

hep yaşlı çocuklar ülke bulmuşlardı bulunduğum yerde



çocuktum

zehirli anılar yaşadım yaşlanmayı sevdiğim zamanlarda

küçük gurbet indiğinde içime

hira çoktan gecekondu olmuştu resmi kayıtlarda



çocuktum

ve her kelimede uzak heceler bulurdum kekeme adımlarımda

ben nerede çocuk olsam

ben nereye adım atsam

orada adıma işaretler konar

oraya her kelimem için bir çarmıh konar





bu kadar

buraya kadar

şairlerden çocuk olmaz denilmiştir

söylentilere bakılırsa

çocuklardan da şair olmazmış der

suçunu itiraf etmekten korkan kim varsa



baştan başlayacağım



göge çıkan çocuk buraya gelsin

kendi İsalığımı yüzüne işleyeceğim

anlatsın bana gökte bilmediklerini

bildiklerimi eline vereceğim

küçük hira

gecekondu gurbet

bunlar yeter

çocukluğumu ispat etmeye

sorular sormak için kafi

suçlarıma ortak etmek için bir tarihi



İçimdeki çocuğu al benden

Ne de olsa hep arka sıralarda yer ayrılmıştır ona

Ona lanetli kelimelerden oyunlar öğretildi

Kimsenin ona yer aradığı da yoktu



Ne O bir kuyuya düştü

Ne O düştüğü kuyulardan çıkarıldı

Ne kuyusuna düşenler oldu



Kendim bir hiraydım aslında

Bende bir kişilik yer vardı

Ya gerilecekti

Ya gelecekti

gitmedi



Yağmurlu vakitlerde bana dokunanlar uzağın anlamını öğrendi



İnsan nedense bir sevgiliye uzaksa uzağı bırakır

Çocuk uzaksa bir sevgiliye insana yakın durur

çünkü çocuklar bir kucak kadar büyür



elimdeki sigara gibi yalnız

parmaklarımdaki kalem kadar yanlıyım.

Yaşım kırk değil…

Çünkü titreyen sadece ellerim…..



parmaklarımdaki yalnızlık saçlarıma dolandı

yalnızlığımdaki sessizlik parmaklarımda kaldı

saçlarımdaki sensizlik çok isa kaldı



Buraya gelmeli.

Saçlarımdaki yalnızlığın nefesi isadan önce gelmeli…..