İSYAN YOK AŞKIM….

HER ŞEY İÇİN TEŞEKÜRLER SANA…

Teşekkürler sana, en büyük en sonsuz ulaşılmayacak büyüklükte teşekkürler sana. Sensiz kalmak ve sensizlik bana beni öğretti, her vurulan tokatlarda sabrı öğretti. Garibandır denildiği oldu, ama ben sana verdiğim sözlerin karşısında gariban kaldım, gerçekte gariban kalmadım. Her seferinde ezdiklerini sandılar, 55 kiloluk bu bedeni. Ama ben sana verdiğim sözü tuttum aslında asla ezilmedim. En çok isyan ettiğim anlarda sövmek geldiği anlar oldu, sövemedim sana verdiğim sözler geldi aklıma, kısa sürede beraberce silmiştik bu dildeki tüm kötü sözleri. Sana söz vermiştim, her söylediğim kötü söz sana gider olacaktı. İşte o yüzden sövmedim küfretmedim kimseye, sana gider diye.

Bu ne büyük ceza bana aşkım, mademki gidecektin beni bırakıp neden bu zulüm. Her isyanımda hayalin karşımda, her yüzüme çarpılan kapının ardında yine sen varsın. Sus dercesine parmağın dudaklarında, gülümseyen dudakların ve yasaklı gözlerin gözlerimin önünde her defasında. Ha, gözyaşı da yok, söz verdiğim gibi sana. Sadece içimden ağlamak var birde yalnız kaldığım zaman şarkılara, türkülere ağlamak var. O da bir tek şarkı ikimizin olan. Her dinlememde Tekkeköy tren yolu, her seferinde çırpınarak çıktığımız o delikli kayalar, saatlerce hayata yukarıdan baktığımız o tepeler var gözümün önünde. Sen acem kızıydın, bense seni seven yürekli âşık. Ayrılık çanları çalınca ilk ben ağlardım, “buda ayrılık mı, ölümün yanında “ derdin, öleceğini bile bile,önce yaşları öperdin yalarcasına sonrada kalan nemi silerdin ellerinle. Pes etmek yok derdin, madem sen dedin neden pes ettin, bak bana pes ettim mi, her şeye rağmen yaşıyorum.

Mezarlıktan kopardığım papatyalarla fal bakardık seninle, çıkmadığı zaman ben kızardım, sense gülerdin. Bir gün seninle mağaranın tepesinde oturmuştuk, kral ve kraliçenin yerine. Papatyanın yapraklarından bir tane kopartıp atardık aşağıya, o yaprak yere döne döne düşerken peşinden bakınırdık gözden kaybolana kadar, yenisini öyle koparırdık. Papatyanın yaprakları saatler sonra biterdi ama fal yine çıkmazdı. Kızdığımı anlayınca başını omzuma dayardın, uzaktaki bir salkım söğüdü gösterirdin;”üzülme ya ne papatyalar biter nede hayaller, bak söğüde ne kadar güçlü, yaprakları dökülse de kökü sağlam, hem biz kopardık papatyanın yapraklarını, o yine açar seneye, yeni âşıklar fal bakar, sen söğüde bak ve güçlü ol.”derdin bana.

Sözümü tuttum ben çok güçlüyüm. Her seferinde kopan hayallerimin peşinden kızmadım, küfretmedim, yeni yapraklar yeşerdi kopartılan yerinden. Artık yapraklar açar oldu kopartılmadan, o kadar güçlü oldum ki sana verdiğim sözler için, kabuklarımı kemirmeye başladılar, ağaçkakan gibi yinede güçlü oldum hemen kapadım gövdemdeki yaralarımı özüme inmesin diye.

Hayallerim kağıt gibi buruşturuldu yılmadım, her defasında yenisi geldi peşine yıkılmadım. Sen vardın her anımda her hayalimde. İnsanlara hor bakmadım sadece anlık öfkelerim oldu senin dediğin gibi. İnsanlığı kalmamış kişiler insanlığımla oynadılar, ama yılmadım ben insan olarak kaldım sana verdiğim sözdeki gibi. Kaybeden onlar oldu her defasında, sen kızsan da ben onlara beş kuruşluk değer verirdim, ama onların değeri bana yaşattıkları karşısında üç kuruşa düştü. Çok teşekkürler aşkım sana kimse bilmese de sen bana ben olmayı öğrettin. Her beş kuruşluk kişide iki kuruş kardayım. Sen kızsan da bu beş kuruşluk insanlar bitmez artan iki kuruşa da yeni insanları satın alırım. Teşekkürler sana, ruhun şad olsun,toprağın bol olsun, mekanın cennet….