þehir hatlarý vapurunda irfan bey
kalýn çerçeveli gözlüðü
ve fötr þapkasýyla siperde rüzgara karþý
gazete okumaya çalýþýrken bir yandan
buruþuk pardesüsünü düzeltiyordu
ve ara sýra etrafýný kollayýp
bana bakýyordu gözlüklerinin üstünden
rýhtýmdaki bekar odalarýndan fýrlamýþ gibiydi gözleri
irfan bey ezilmiþliðimdin sen benim
yalnýzlýðým ayný zamanda
ikimiz de tutsaktýk bu þehre çaresiz
bir umut kýrýntýsý da yoktu etrafta
ne bir piyango
ne de zengin bir dul
bizi þaþýrtacak
sabah ve akþam vapurlarýnýn yorgun yüzleri
irfan bey ve þehir hatlarý vapuru
þehrin münzevi portresi

ürken ve çekingen bir tavýrla
çay aldý garsondan
cebindeki mendile sarýlý simiti katýk edip
höpürdeterek içti çayýný
kimbilir hangi þirketin muhasebecisiydi irfan bey
yaþamakla ölmek arasýnda gidip gelen adam
atla desem denize atlarmýydýn ifan bey
elele tutuþup atlayalým mý ne dersin
cesaretin varsa eðer

haydarpaþadan çok olmuþtu çýkalý
martýlar yokluyordu kahvaltý için etrafý
karaköyün silueti göründü iþte irfan bey
pembe köþklü evlerine uðruyordun ayda bir
bir buseye razýydýn halbuki benli hayriyeden
mahcup biraz da sýkýlgan tavrýnla
yürek burkuyordun sabah vapurunda irfan bey
kurtulmak istiyorduk senden çarçabuk
atlayýver irfan bey n’olcak þunun þurasýnda
yerin altý ve üstü birbirine çok yakýn
atla da kurtulsun senden istanbul
belki yalnýzlýðým da gider seninle birlikte
el sallarým giderken ardýnýzdan
hoþçakal irfan beyciðim
bay muhasebeci
sensizliði farketmez istanbul
bir tek ben arayacaðým seni
bakarken gözlüklerinin üstünden
buðulu gözlerindeki tebessümü