Medyada sýk sýk karþýlaþtýðýmýz rutin haberlerden biri. Bazen haberi bile okumadan, sadece haberin baþlýðýndan ya da tanýnmasýn diye gözlerine bant çekilmiþ bir vesikalýk fotoðraftan içeriðini hemen anlayabileceðimiz ve bizi pek de heyecanlandýrmayan ve daha da vahimi açtýðý toplumsal yarayý sorgulamadýðýmýz vaka-i âdiyeden bir haber.

     Ýlk günkü haberin baþlýðý “ Gerdek Gecesinde Damat Cinneti ” idi. Haberi okuduk geçti. Bu memlekette bu tür olaylar sýradandý. Haberin altýný deþmemize gerek yoktu. Çünkü sebepleri son derece tanýdýk ve yakýndý. Her birimizin bilinçaltýný deþtiðimizde, o karanlýk dehlizlerde bu kalýntýlara rastlamak mümkündü.

     Ayný haberle ilgili, ikinci gün çýkan haber baþlýðý bu kez daha ilginç ve ilgi çekiciydi. “ O Gelin Bakire Çýktý ” diyordu. O anda, farkýnda olmadýðýmýz, “ cinnetin tarafý olma ” duygusunu yaþadýk toplumsal bilinçaltýmýzda. Derin bir acýma duygusuna gark olduk hep birlikte. Bu iþte doðrudan parmaðýmýz olmadýðý halde, bir vicdan azabý muhasebesine giriþtik. Günahýmýz yoktu ama yine de bakire bir kýzýn suçsuz yere vurulmasý hepimizi fena halde sarstý.

     Kýz bakire çýkmasaydý, bu derin teessürü yaþamayacaktýk belki de. Her ne kadar namus cinayetlerine karþý olsak da, vahþi tarafýmýz, “ bozuk “ çýkan bir zavallýnýn vurulmasýna duyarsýz kalabiliyor biz farkýnda olmadan. Oysa kýzýn temiz çýkmasý, kafamýzdaki zindanlarýn meþruluðunu sorgular hale getirdi.

     Gerdek gecesi cinnet yaratan zavallý delikanlýdan fazla bir farkýmýz yok aslýnda. Toplum olarak bozuk olan hiçbir þeyi sevmeyiz. Yollar bozuksa, tüm enerjimizle kalayý basarýz.

     Trafikte, önümüzdeki sürücü bozuksa hem kalayý basar, hem de kornaya basarýz. En iyi ihtimalle öndeki aracý geçmek için hýþýmla gaz pedalýna basarýz.

     Bozuk olan hiçbir þeyi sevmeyiz biz. Bozuk olana bozuk atarýz. Televizyon bozuksa tepesine vururuz, kýz bozuksa kafasýna sýkarýz.

     Kafamýz bozuk çünkü. Sevgiden, nezaketten ve hoþgörüden nasibini en az almýþ bir toplumun fertleri olarak, bozuk düzenden sürekli þikâyet ederiz.

     Sevgi gösterilerinden hoþlanmayýz, büyüklerimizin yanýnda çocuklarýmýzý sevmeyiz. Birbirimize “ seni seviyorum “ diye asla hitap etmeyiz. Çoðumuz çocukluðunda kendini babasýnýn kucaðýndayken hatýrlamaz bile. Çünkü babalarýmýz bizi hep kaçak sevdi. Ýllegal sevgilerden legal mutluluklar çýkarmak mümkün olmadý bu yüzden.

     Nezaketi, nezaket gereði yapar; hoþgörüye, hoþgörüyle bakmayýz. Namus denen engebeli arazide dolaþmayý, aþk denen saf hülyaya tercih ederiz. Namusu insan bedeninde aramayý ve onu kafalarýmýzdaki gayrimeþru zindanlarda dolaþtýrmayý erdem sayarýz.

Onun için, arabanýn camýndan çöp atmayý, bir yakýnýmýzýn referansýyla bir kamu hizmetinden yararlanmayý, yarattýðýmýz gürültüyle çevreye rahatsýzlýk vermeyi namus süzgecinden geçirmek aklýmýza gelmez. Kaldý ki bunlar, küçük hak hýrsýzlarýnýn marifetleri. Bir de daha namlý, daha büyük ve daha itibarlý hýrsýzlar var ki; küçük insanlarýn küçük günahlarýna ilham kaynaðý oluþtururlar. Ve tepemiz her attýðýnda onlara da bozuk atarýz umutsuzca.

Kafamýz bozuk bizim, ruhumuz bozuk. Bir körpe bedene kýyacak kadar zavallý, korkak ve ruhsuzuz. Ne ruhumuz, ne beynimiz ne de hayallerimiz bakire deðil. Ama yine de deli danalar gibi etrafýmýzda bakire ararýz.

Ruhumuz bozuk bizim. Fahiþe ruhlarýn bakire bedenler aramasýnda da hiçbir erdem olmasa gerek.