Gözden dökülen iki damla yaş,,,Yanaklarından süzülür gibi görünse de içine akan tuzlu su. Yaş kaç olursa olsun insani bir duygu işte. Sadece araçlar değişiyor yani sebep olanlar. Belki de sebep olduklarımız.

İki damla yaş döker susar demekle olmuyor işte. Ağlamak her yaşta mecburi. Önce acıkma, hastalanma duygularını ifade eden bir sembol sanıyoruz ; hepten yabancısı olduğumuz dünyaya geldiğimizde. Sonraları farklı acılarda dökülüyor gözyaşlarımız. Kalbimiz nefes alıp verdiği sürece bazen çalışıp bazen duran bir organ şekline dönüyor adeta insan vücudunda.

Sonra bir zaman farkındalık kazanıyor insan. Bir bakıyor ki büyüyor. Belki bu da ağlama sebebi. Küçüklük hayallerindeki gibi olmadığını görüyor her şeyin. Kurgulu ama içten evcilik oyunlarına dönmek istiyor. Bir bakmışki vakit geç. O zamana dönüş yok. Dönüş sadece en gerçek zamana.

Açlık ve ağrıyı ifadeden öteye duygular taşıdığını görüyor. Kalbine atılan okların kanları fışkırıyor sanki gözlerinden. Ne olduğunu anlamaya çalışıyor. Bakıyor her şey daha anlamsız. Yaş büyüyor etraf kalabalıklaşır gibi olurken her daim kendini yalnız bulabiliyor. Sonra bulduklarına öyle sağlam sarılıyor ki, bu dalı tutan gövdeler onu mutlu ediyor. Ya tutarmış gibi yapıp da bu dalı savuranlar. İki damla yaşla biter sanıyorlar. Hayatlarında bu iki damla yaşı hiç akıtmamış olmalarına rağmen. Gözünü açıp bakmaya korkuyor insan. Ama gözlerindeki pırıltıyı kaybetmek istemiyor. Nadir umut bulduğu gözler gibi başka sele kapılmış yürekleri bir nebze umutlandırabilmek için belki de. Bugün ağlamak yok yüreğim diyor bir yanım, bir yanımsa haykırarak "ağlamak insan işi" .