Gurur Ateşi


Pis bir gururun ateşiyle yanıyorum
Diyordu kadın,
İlk günahı işlemiş kadar pişmanım,
Dilersen ilk taşı sen at bana,
Ama tüm günahım sabretmekti sana,
Aslında taşınacak yük değildi bu,
Ağırlığı altında ezilmek bir yana,
Kahroluyordum her gün biraz biraz,
Bir viraneye dönmüştü yüreğim,
Eksilerek eriyordum karlar misali,
İnanın bir Etrüsk vazosuydum,
İnci bir gerdanlıktım sabah ışığında,
Önce gülleri koydun bir bir vazoya,
Baygın kokulu karanfilleri sonra,
Yetmedi nergisleri, frezyeleri,
Kızıl laleleri koydun,
Hedefindim şimdi zalim oklarının,
Dayandım, direndim ısrarla yıllara,
Hiç şikayet de etmedim,
Gündüzler, sur duvarı oluyordu kafamda,
Geceler ise han duvarları,
Ben ise hala saray diyordum ona,
Sabret gönül diyordum, bekle ,
Neden sonra bir sabah erken,
İçimden bir ses...Sabır Yolcusu
Oluyorsun ... dedi,
Bunu kim söyledi ,
İmam Gazali mi, Ebu Ensari mi, Yunus mu,
Bilemem !

Gururun ateşiyle çıktım yola,
Gidiş o gidiş amma...
Gururun ateşiyle yanıyorum şimdi,
Bir eski zaman lambasında !