Ahh Ýsmail ah. Nasýl oldu bu, daha dün bilemedin bir önceki gün her zamanki kendine has efendi halinle; Nasýlsýn abi deyip hatýrýmý sormuþtun, þimdi kim her zaman kahvehanenin hep ayný köþesinden bana hal hatýr soracak. Yaþça benden büyük müydü, yoksa küçük müydü ne fark eder. Efendi bir adamdý. Ah Ýsmail ne âlemi vardý ani bir kalp krizine yenik düþmenin. Önceden yokmuþ kalpten sýkýntýsý. Hatta hiçbir derdi tasasý. Hani dünya yansa umurunda bile olmazmýþ. Ne zaman sevdalanmýþ eski mahallesinden bir kýza. Vermemiþ ya kýzýn babasý iþin, gücün yok diye. Ne yapsýn öldürsün mü adamý. Belki bir gün yumuþar verir kýzý diye beklemiþ. O beklerken kýzý baþkasýyla baþ göz etmiþler. Önce parlamýþ, baðýrmýþ çaðýrmýþ. Sataþmýþ önüne gelene. Yemiþ dayaðý oturmuþ. Dayaðý yiye, yiye hýrsý, siniri, kýzgýnlýðý yok olmuþ. Baðrýna taþ basýp kabul etmiþ unutulmayý. Taki, sevdiði kýz bir gün elinde bir çocuk geçmesin mi kahvenin önünden. Kalkmýþ Ýsmail, efendi efendi çocuðu sevmeye, kýz tanýmamýþ yâda tanýmazdan gelmiþ bizim delikanlýyý. Ýþte o an yýkýlmýþ ama kýza belli etmemiþ. Nede olsa serde gençlik var. Kan içmiþ kýzýlcýk þerbeti demiþ. Hiçbir þeyin harap edemediði kalbini bir üzüntü yemiþ bitirmiþ o günden sonra. Nefesi daralmýþ, sigaraya bahane bulmuþ, eli ayaðý þiþmiþ yorgunluða vermiþ. Aslýnda bilirmiþ kalbindeki teklemeyi ama aldýrmamýþ. Anlayacaðýnýz bile bile lades onunki.

Kimsenin bükemediði bilek, on kiþi ile baþa çýkarken teklemeyen yürek sevgilinin bir yan bakýþýna pes etmiþ. Evini bizim mahalleye taþýmýþtý yýllar önce. Bizim apartmanýn giriþ katýna taþýnmýþtý. Her öðleden sonrasý hep ayný ses karþýlardý beni iþ dönüþü. Yýllar öncesinin cýzýrtýlý bir plaðýnda, kristal iðne ile yeniden ve býkmadan her gün canlanan o ses” Nihansýn Diden...” Çoðu zaman mis gibi bir raký kokusu eþlik ederdi þarkýya birde Ýsmail.

Þimdi kim bed sesi ile tüm kahvehane halkýnýn kulaklarýný zedeleyecek. “Nihansýn Dideden” diyerek baþladýðý þarkýnýn sonu gelmeden kim gözyaþlarýna boðulacak. Ýsmail iyi bir adamdý be, bunu bilir bunu söylerim.
Ne gereði vardý be Ýsmail, bir akþam sýcak bir yaz akþamý koca bir çýnar misali, oturduðu sandalyeye yýðýlmanýn.