İçimdeki karanlıktan geriye kalanlar...

Etrafı kapalı bir odada ruhum örselenirken bi köşede susmuş kapı aralığından sızan ışıga bakıyorum...
Bi kez daha sorguluyorum kendimce sevmek nasıl bir şey diye. Ağrılı ve amansız bir duygu kaplıyor içimi. Yaralarıma bakıyorum... Daha fazla sorgulayamayacak kadar hassas. Cevabı kendimce buluyorum aslında. Peki ya diyorum sevilmek... Bir rüzgar dalgalanıyor sessizce ılık ama sert. Saçlarım savruluyor. Yüzümde bir tebessüm belirirken gözümden bir damla düşüyor. Sevmenin acısı sevilmenin karmaşası bir türlü anlamlandıramıyorum. Nasıl sever insan diyorum?.. Dile getirdigi duyguların aksine umarsızca nasıl sever?... Üç bilinmeyenli bir denklem bulamıyorum. Etrafı kapalı bir odada ruhum örselenirken yaralanışımı sorgulayan birini arıyorum. Belkide bu karmaşaya çözum bulucak birilerini arıyorum en çokda sonlandıracak. Bir duvar boyu sesizlik.

Hayat akıp gidiyor. Kalabalıklar içinde kalabalıklaşıyorum. Oysa içimdeki sesizligi paylaşırsam asıl anlamını bulacak sevmeler, sevilmeler... Herşey varla yok arasında bi kuytuya sıkışmışken, bi oyun oynadığımı anlıyorum... körebe... Oyunun kuralıdır deyip gönüllü kapattığım gözlerim sonsuz bir karanlığın içindeyken içeride var oldugunu bildigim ama göremedigin birini aramak gibi. Karanlıktan korkmak... Ayak seslerini hissetmeye çalışmak... Uzattığın ellerime dokunmasını istemek... Sağa sola savruluşlarımın herseferinde canımın acıması... Koyu sesizlikten sıkılmak... Dahası bulup bulup yitirmek... En çok da hissetmek... Buldugumda delice sevinmek...Bu karmaşayı tek bi cümleyle özetliyorum aslında.Körebe...
Neydi aşk diyorum en son kendime...
Sevmenin acısıyla sevilmenin karmaşasının toplamı olmalı.
Acı ve karmaşa...
Acı bi karmaşa...