Sen giderken ben hep çocuk kaldım
Parmaklarım yoktu, saçlarında arardım.
Mavi camlar parçalandı kalbimde,
Bilsen ne çok ağladım.
Sen giderken ben hep çocuk kaldım.

Nedendir ağlamak yakışmaz erkek adama,
Sonbaharda ayrılık şairliğimi çürütür.
Sendelik kurt gibi kemirir, yokluğuna sarılırım,
Kimsecikler anlamaz dilimden, sesin beni büyütür
Sen giderken ben hep çocuk kalırım.

Ağardı saç sakal, kocadı belki yüzüm
Tut ki derin çizgilerle örülüyüm,
Vazgeçmek midir alışkanlığım,
Yoksa acı bir ninni mi söylüyorum?
Hayır!...
Gerçeğinde ta ötesinde,
Sen giderken ben hep çocuk kalıyorum.

(meğer ne imişsin sen felek, daha çocukken yaşlanmışız senin avuçlarında... ş.arap.)