Sen ve siz, iki ayrılmaz ezeli dost. Sen ve siz sevseler de birbirlerini. Hiç soramazlar birbirlerine “Sen, beni seviyor musun?” diye. İkisi de geceleri yıldızlara bakar kimsenin onları duyamayacağı saatte birbirlerinden habersiz “ evet, beni seviyor“ derlerdi. Birbirlerini bu kadar seveceklerini ikisi de bilmiyordu. Ne Sen, Siz’i ne de Siz, Sen’i tanıyordu. Onların ki lise aşkı değildi ki okul bitince bitsin.
Siz, Sen’e hiç “Sen” diye hitap edemese de; Sen de Siz’ e hiç “Siz” diyemez. Sen ile Siz ayrı ayı dünyalarda yaşasalar da ikisinin de duası hep “biz…” ile başlardı. Siz, kaç kere söylemek istemişti de “Sen“ diyememişti. Bir gün Siz, bu sevginin unutulması gerektiğine inanır. Çünkü artık o da inanmıştır bu sevginin geçici bir şey olmadığına. Sen’i düşündükçe Siz’in kalbi çarpa dursun. Zihni girip araya “Sen’i unutmalısın” diyordu. Siz’in zihnine nedeni sormaya cesareti yoktu. Cevabı malum sorular bilirdi ki insana acı verirdi.
Siz, bir gün Sen’e, söylediğine hiç inanmasa da, ilk defa “ Sen” diyebildi. Siz, Sen’e ”Sen beni hiç sevmedin “ diyebildi. Sen’in unutamayacağını bilse de. Siz, Sen’e “ Sen, beni unutmalısın” dedi.
Sen, unutmalıydı “ Siz’i” .
Sebep…
Sen, “Siz’e “ alışmamalıydı…