YKY den yayýmlanmýþ üç ciltten oluþan bir diziyi okumaya baþladým. Fethi Naci’nin Eleþtiri Günlüðü adlý kitap dizisi. Birinci Kitap eleþtirmenin1980-1986 yýllarýnda yazdýðý eleþtirileri kapsýyor. Doðrusu bu kitaplarý ne karþýlaþacaðýmý tam olarak bilmeden satýn aldým. Öyle olunca kapaðýný biraz ürkerek açtým. Baþtan okuduðum eleþtiri de hiç hoþuma gitmedi. Tamam dedim, iþte kendini beðenmiþ bir ukala. Bir süre kitaplar öyle durdu. Sonra neden bilmiyorum, ilgim yeniden canlandý. Atlaya zýplaya, yalap þap okurum diye kendimi ikna ettim ve kapaðý yeniden açtým. Ancak bu kez umulmadýk bir þey oldu. Eleþtirilerin boyu uzun deðil. Zamanýnda günlük olarak yayýnlandýðý için 3-4 sayfalýk þeyler. Birini okudum. Bu kez önceki gibi gelmedi. Hatta hoþlandým bile. Sonra peþinden geleni ve peþinden geleni... Anladým ki koca bir denizin kýyýsýndayým. Edebiyat adýna ne isterseniz var. Bazen yakýndan bildiklerim, bazen hiç bilmediklerim, Fethi Naci’nin eleþtirilerini okumamýþ olmak, edebiyat adýna bir eksikliktir; sonucuna vardým. Size okuduklarýmdan aktarmak istedim. Her okuduðum eleþtiri için, hah, bu iyi diyorum, sonraki daha ilginç geliyor. Birinci kitabý henüz bitirmiþ deðilim ama bu yazýyý yazmak için sabredemedim. Hiç olmazsa bir yazýsýný kýsaltarak aktarmak istiyorum.

Necip Fazýl Kýsakürek
Bodrum 27 Mayýs 1983
Necip Fazýl 25 Mayýs’ta öldü. Bugünkü Milliyet’te Mümtaz Soysal, köþesinde, “Dil Þehitleri” baþlýklý yazýsýnda Necip Fazýl’dan söz açýyor: “Necip Fazýl’ýn kavgalarýna kýzabilirsiniz, tutkularý konusunda farklý deðer yargýlarýnýz olabilir. Ama, hiçbir þeyini sevmemiþ olsanýz bile, Türkçeyi sevdiðiniz için onun þiirini de sevmiþsinizdir. (...) Bir dili kuyumcu gibi iþleyip dudaklarda ölümsüzce gezdirmek kolay iþ deðildir. (...) Onun içindir ki dünün büyük þairi Necip Fazýl gibi, geçmiþ yýllarýn bütün unutulmaz þairleri de, yaþamlarýný ve kavgalarýný ister beðenelim ister beðenmeyelim, bir uçtan öbür uca, Ahmet Haþim’inden Orhan Veli’sine, Mehmet Akif’inden Nazým Hikmet’ine, Türk diliniþ çalýndýkça büyüyen güzel bir senfoni oluþtururcasýna iþleyip kendilerinden sonrakilere aktardýklarý için hep saygýyla anýlmalarý gereken ortak deðerlerimizdir.”
Mümtaz Soysal, Türkiye’de bir sanatçýya nasýl bakýlmasý gerektiðini gösteren ilk yazar. (Bunu bir yazýn adamýnýn deðil de bir bilim adamýnýn yapmasý, üzerinde ayrýca düþünülmesi gereken bir olgu.) Bu yazýsý, bence, eleþtiri tarihimizin unutulmayacak bir belgesi; Necip Fazýl’a karþý olanlara da, Necip Fazýl’ýn yanýnda olanlara da çok þey öðretiyor.
(Bir tarihte, Vedat Günyol’un çok sevdiðim bir roman üzerine yazdýklarýný okuduktan sonra o roman üzerine yazmaktan vazgeçmiþtim. [Çünkü Vedat Günyol yazmayý düþündüklerimin hepsini yazmýþtý]; kendisini görünce de “Senin yüzünden o kitap hakkýnda yazmaktan vazgeçtim!” demiþtim. Vedat Günyol her zamanki inceliði ile cevap vermiþti: “Ya sen beni kaç yazýdan vazgeçirdin, biliyor musun!” Mümtaz’ýn yazýsý da öyle: Söyleyeceklerimin hepsini yazmýþ. Ýnþallah bu arada ‘Anayasa’nýn Anlamý’nýn yeni baskýsý için de çalýþmaya baþlamýþtýr!)

26.Temmuz.2002