TV KRİZİ

Bir süredir TV programları, diziler tekrarlarla krizi atlatmaya çalışıyor. Vatandaşın ücretsiz keyif aldığı TV artık tadını kaçırdı. Sebebini krize bağladılar tekrarların. Şimdi de izleyiciden destek bekliyorlar. “Biz size istediğinizi verdik sıra sizde “ diyerek. Ben öyle düşünmüyorum. Yani bize istediklerimizi vermedi.

Özel günlerde sosyete eğlencelerini seyrettik. Dizilerde saçma sapan konular ele alınıp gençlerimizi özentiye yönlendirdi. İnsanlık adına suçlu olması gerekenleri “kahraman” olarak çocuklarımıza aşıladılar. Okul dizilerinde dersten çok aşk, entrika, sapıklık, şiddet ön planda oldu. Bütün dünya kriz var diye bangır bangır bağırırken bizim medya dudak uçuklatan paralarla dizi çevirdi. Sanki halkımız çok mutluymuş her şeyi güllük gülistanlıkmış gibi umursamadı ve sanki çok zengin ülkeymişiz gibi villalarda yaşattı sahte karakterlerini.

Haberlerde kim, neyi düşünüyorsa öyle yansıttılar insanlara. Çoğu kez taraf tuttular. Açık olmadılar. Eğitici, öğretici programlar yerine kavga gürültü, gözyaşı verdiler. Hiçbir eğitimi olmayan insanlara milyarlarca para verip program yaptırdılar. Reyting uğruna sahte konuklar sahte kavgalar yaratarak bizi malzeme olarak kullandılar.

Dizi karakterlerine milyarlar harcanırken, geri planda olan emeğin en çok hak ettiği teknik elemanlara üç kuruş para verdiler. Adam olmayanı adam yerine, bayan olmaktan acizleri de hanımefendi olarak tanıttılar.

Kaynana programları, magazin mahkemesi, şu program bu program ve aklıma adı gelmeyen bir düzine program. Her programda kendini o konunun profesörü sanan insanlar. Benim istediğim halkımız bu salak saçma kavga gürültü yalan hakaret içerikli programlara reyting vermesin artık.

Televizyon, ünü ve her yerde bulunabilirliğiyle, dünyanın en popüler boşa zaman geçirme makinesi olarak karşımıza çıktı hep. En fakirimizin evinde bile olmazsa olmaz alet halinde şu anda.Her zaman şikayet ederiz.Şikayetlerimiz bittikten sonra koltuklarımıza kurulup, uzaktan kumandaya sarılırız..

Daha önce bir yazımda da belirtmiştim. Çocuklarımızın tv esiri olduğu kaygısını taşıyoruz. Aslında bu kaygı bizim çok fazla televizyon seyretmemizden kaynaklanmıyor mu? Dost sohbetlerinde, aile toplantılarında, söyleyeceğimiz şeyler tükendiğinde... Çoğumuz onunla olabilmek için bir kitap okumadan, ailemizle, arkadaşlarımızla konuşmadan, bir yakınımızın sesini duymadan, çocuğumuzla bir oyun oynamadan, gönlümüzce bir gezintiye çıkmadan, geçiriyoruz günlerimizi.

İnsanlar televizyon seyretmekten hoşlanıyor ve onu seyretmek için bilinçli bir karar alıyorlar. Akşam ki planlar bile TV deki programa göre ayarlanıyor. Eğer her şey bundan ibaretse, o halde neden bu kadar çok insan, fazla televizyon seyrettiği endişesine kapılıyor? Neden 5 yetişkinden 2'si, 10 gençten 7'si televizyon karşısında çok fazla zaman geçirdiğini düşünüyor? Neden yetişkinlerin yaklaşık % 10'u kendini TV bağımlısı olarak tanımlıyor?.
UNESCO tarafından yapılan araştırmaya göre Türkiye ABD’den sonra en çok televizyon izlenen ikinci ülke.
95 kişiye bir kahvehane, 65 bin kişiye bir kütüphane düşen Türkiye’de insanlar televizyon okuyor, kitap seyrediyor!

Size bir tavsiye. Akşamları kitap saati yapın. Çok güzel oluyor. Bunu aile büyükleri öncülük ederse daha faydalı olur.Denemeye değer bence….